4 vs 4

4 vs 4

اَرْبَعَةٌ حَسَنَةٌ وَلَكِنْ اَرْبَعَةٌ مِنْهَا اَحْسَنُ : الْحَيَاءُ مِنَ الرِّجَالِ حَسَنٌ وَلَكِنَّهُ مِنَ الْمَرْأَةِ اَحْسَنُ الْعَدْلُ مِنْ كُلِّ اَحَدٍ حَسَنٌ وَلَكِنَّهُ مِنَ الْاُمَرَاءِ اَحْسَنُ وَالتَّوْبَةُ  مِنَ الشَّيْخِ حَسَنَةٌ وَلَكِنَّهَا مِنَ الشَّبَابِ اَحْسَنُ وَالْجُوْدُ مِنَ الْاَغْنِيَاءِ حَسَنٌ وَلَكِنَّهُ مِنَ الْفُقَرَاءِ اَحْسَنُ .

"Opat kaalusan, tapi opat nu lianna leuwih alus, nyaéta:
1. Rasa éra di lalaki éta alus, tapi di awéwé leuwih alus.
2. Adil di saban jalma éta alus, tapi di pamingpin leuwih alus.
3. Tobatna kolot éta alus, tapi tobatna budak ngora leuwih alus.
4. Balabahna jalma beunghar éta alus, tapi balabahna jalma fakir leuwih alus."

اَرْبَعَةٌ قَبِيْحَةٌ وَلَكِنْ اَرْبَعَةٌ مِنْهَا أَقْبَحُ : اَلذَّنْبُ مِنَ الشَّابِ قَبِيْحٌ وَمِنَ الشَّيْخِ اَقْبَحُ وَالْاِشْتِغَالُ بِالدُّنْيَا مِنَ الْجَاهِلِ قَبِيْحٌ وَمِنَ العَالِمِ أَقْبَحُ وَالتَّكَاسُلُ فِى الطَّاعَةِ مِنْ جَمِيْعِ النَّاسِ قَبِيْحٌ وَمِنَ الْعُلَمِاءِ وَالطَّلَبَةِ اَقْبَحُ وَالتَّكَبُّرُ مِنَ الْاَعْنِيَاءِ قَبِيْحٌ وَمِنَ الْفُقَرَاءِ اَقْبَحُ.

"Opat kagoréngan, tapi opat anu lianna leuwih goréng, nyaéta: 
1. Doraka nu dipigawé ku budak ngora éta goréng, tapi dipigawé ku kolot leuwih goréng.
2. Katungkul ku dunya di diri jalma bodo éta goréng, tapi di jalma ngarti leuwih goréng.
3. Kedul ibadah di saban jalma éta goréng, tapi di kiyai atawa santri leuwih goréng.
4. Adigungna jalma beunghar éta goréng, tapi adigungna jalma fakir leuwih goréng.

Nashoihul 'Ibad - kaca 20

SIKSAAN PIKEUN JALMA NU LEUWIH MILIH DUNYA TIBATAN AKHÉRAT

Imam Hasan Al Bashri ra. ngadawuh:

مَنْ اَرَادَ الدُّنْيَا وَاخْتَارَهَا عَلَى اْلآخِرَةِ عَاقَبَهُ اللهُ بِسِتِّ عُقُوْبَاتٍ ثَلَاثٌ فِى الدُّنْيَا وَثَلَاثٌ فِى اْلآخِرَةِ اَمَّا اَلثَّلَاثُ الَّتِى هِيَ فِى الدُّنْيَا فَاَمَلٌ لَيْسَ لَهُ مُنْتَهَى وَحِرْصٌ غَالِبٌ لَيْسَ لَهُ قَنَاعَةٌ وَاُخَذَ مِنْهُ حَلَاوَةَ اْلعِبَادَةِ وَاَمَّا الثَّلاَثُ الَّتِى هِيَ فِى اْلآخِرَةِ فَهَوْلٌ يَوْمِ اْلقِيَامَةِ وَاْلحِسَابُ الشَدِيْدُ وَاْلحَسْرَةُ الطَّوِيْلَةُ .

Sing saha anu ngarep-ngarep dunya sarta leuwih milihna tibatan akhérat, mangka Allah bakal nyiksa kalawan genep macem siksaan, nyaéta : tilu siksaan ditibakeun di dunya sarta tilu lianna di akhérat.
Anapon tilu siksaan anu ditibakeun di dunya:
1. Angen-angen nu euweuh tungtungna
2. Wewelek, teu kungsi ngarasa sugema (qona'ah),
3. Dicokot ti manéhna kaamis ibadah. Sedengkeun tilu siksaan anu ditibakeun di akhérat:
1. Kasieun dina poéan kiamat,
2. Hisab anu pohara,
3. Kaduhung nu teu manggih tungtung.

√Nashoihul Ibad

DUNYA TÉH GURAWÉS

قَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ اَيُّهَا النَّاسُ اِنَّ هَذِهِ الدُّنْيَا دَارُ التِّوَاءِ لَا دَارُاسْتِوَاءٍ مَنْزِلُ تَرَحٍ لَامَنْزِلُ فُرَحٍ فَمَنْ عَرَفَهَالَمْ يَفْرَحْ لِرَخَاءٍ وَلَمْ يَحْزَنْ لِشِدَّةٍ اَلَاوَاِنَّ اللهَ خَلَقَ الدُّنْيَا دَارَبَلْوَى وَالْلآخِرَةَ دَارَعُقْبَى فَجَعَلَ بَلْوَى الدُّنْيَا لِثَوَابِ الْآخِرَةِ وَثَوَابَ الْآخِرَةِ مِنْ بَلْوَى الدُّنْيَا عِوَضًا فَيَأْخُذُ لِيُعْطَى وَيَبْتَلِىْ لِيُجْزَى فَاحْذَ رُوْاحَلَاوَةَ رَضَاعِهَا لِمَرَارَةِ فِطَامِهَا وَاهْجُرُوْ الَذِيْذَ عَاجِلِهَا لِكُرْبَةِ آجِلِهَا وَلَا تَسْعَوْا فِى عُمْرَانِ دَارٍقَدْ قَضَى اللهُ خَرَابَهَا وَلَا تُوْاصِلُوْهَا وَقَدْاَرَادَ مِنْكُمْ اِجْتِنَابَهَا فَتَكُوْنُوْ الِسُخْطِهِ مَتَعَرِّضِيْنَ وَلِعُقُوْبَتِهِ مُسْتَحِقِّيْنَ .

Parantos ngadawuh Nabi Sholallahu 'alaihi wasallam:
"Héy sakabéh jalma, kanyahokeun ku anjeun yén dunya ieu téh tempat anu gurawés, lain tempat anu rata. Dunya éta tempat susah, lain tempat pikeun suka bungah. Mangka sing saha anu nyaho kaayaan dunya anu sabenerna, manéhna moal galumbira kalawan kasuburanana, manéhna moal nalangsa sabab katibaan cocoba. Ingétkeun, saéstuna Allah geus nyiptakeun dunya ieu tempat ujian, sedengkeun akhérat/surga nyaéta nagari tempat jalma-jalma anu ngabogaan nasib anu alus, mangka Allah ngajadikeun musibah di dunya minangka ganjaran di akhérat, sarta Allah ngajadikeun ganjaran akhérat sawaréh ti musibah dunya minangka gagantina (lamun sabar). Mangka lamun jalma éta sabar, tangtu manéhna dibéré ganjaranana, lamun manéhna teu sabar kana cocoba, manéhna disiksa. Ku ayana kitu, sing ati-ati ngarasakeun amisna dunya, lantaran mindeng pegatna kani'matan dunya ieu anu téréh, sabab rék meunang kaduhung di akhérat, sarta ulah anjeun kalalanjoanan teuing ngareuah-reuah dunya nu geus ditetepkeun ku Allah bakal ilang, sarta ulah ogé anjeun gumantung ka manéhna sedengkeun Allah miwarang anjeun pikeun ngajauhanana. Ku kituna, anjeun jadi jalma-jalma anu diantepkeun ku Allah, sabab Allah mikangéwa. Sedengkeun anjeun kaasup jalma-jalma anu anu ngabogaan hak nampa siksaan ti MantenNa." (HR. Addailami)

Nashoihul Ibad - 45

TONG NGANGLUH!

Rasulullah SAW ngadawuh:

مَنْ اَصْبَحَ وَهُوَ يَشْكُوْ ضِيْقَ الْمَعَاشِ فَكَأَنَّمَا يَشْكُوْ رَبَّهُ وَمَنْ اَصْبَحَ لِاُمُوْرِ الدُّنْيَا حَزِيْنًا فَقَدْ اَصْبَحَ سَاخِطًا عَلَى اللهِ وَمَنْ تَوَاضَعَ لِغَنِيٍّ لِغِنَاهُ فَقَدْ ذَهَثَ ثُلُثَا دِيْنِهِ.

"Sing saha anu isuk-isuk geus ngangluhkeun kahésé hirupna (ka papada jalma), mangka hartina manéhna geus ngangluhkeun Allah. Sarta sing saha nu isuk-isuk geus ngarasa hésé ku urusan duniawina, mangka hartina manéhna geus mikangéwa ka Allah sapada harita. Sarta sing saha nu mamandapan ka jalma beunghar lantaran nempo hartana, mangka saéstuna geus leungit dua pertilu agamana."

Ilaharna, urang mah lamun usaha keur hésé atawa rugi, sok riweuh bébéja ka ditu-ka dieu, nepi ka salembur pada nyaho. Tapi dina waktuna meunang kauntungan, ngadedempés. Ngangluh ka papada jalma ngeunaan kahésé hirup, éta cicirén urang teu ridlo kana pangbagéan ti Allah. Nalangsa ku kahéséan hirup, hartina urang geus ambek ka Allah, teu ridlo kana papasténNa, teu sabar kana cocoba, jeung teu iman kana qodarNa. Saéstuna sakabéh nu tumiba di alam dunya, éta teu leupas tina qodo jeung qodarNa.

Pidawuh Tuan Syékh Abdul Qodir Zailani:

لَابُدَّ لِكُلِّ مُؤْمِنٍ فِى سَائِرِ اَحْوَالِهِ مِنْ ثَلَاثَةِ اَشْيَاءَ : اَمْرٌ يَمْتَثِلُهُ وَنَهْيٌ يَجْتَنِبُهُ وَقَدَرٌ يَرْضَى بِهِ.

Saban mu'min teu weléh aya dina tilu kaayaan, nyaéta :
1. Ngalaksanakeun paréntah Allah.
2..Ngajauhan pihulag Allah.
2. Rido kana qodo sarta Qodar.

Nashoihul Ibad - kaca 9

AOSAN SABA'DA SHOLAT FARDU

Dina hiji dinten, Abu Bakar Asy-Syibli sumping ka Ibnu Mujahid. Mangka Ibnu Mujahid ngagabrug sarta ngambung taarna.
Lajeng, anjeunna ditaros, "Naha bet midamel kitu?"
Ibnu Mujahid ngawaler, "Abdi tos ngimpén, ningal Nabi ngambung Abu Bakar Asy-Syibli. Abdi naros, 'Naha Nabi midamel kitu ka Asy-Syibli?' Nabi ngawaler, 'Saéstuna anjeunna teu sapati-pati sholat fardu, anging maos dua ayat ieu saatosna:

لَقَدْ جَآءَ كُمْ رَسُوْلٌ مِّنْ اَنْفُسِكُمْ عَزِ يْزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِ يْصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْ مِنِيْنَ رَءُفٌ رَّ حِيْمٌ . فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللهُ لَآ اِلَهَ اِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيْمِ .(التوبة : ١٢٨-١٢٩)"

Ngadangu kitu, Abu Bakar Asy-Syibli maos sholawat :
صَلَّى اللهُ عَلَيْكَ يَامُحَمَّدُ

Mugia Allah ngawuwuhan RohmatNa ka  anjeun, yaa Muhammad).

Ibnu Mujahid lajeng naros ka Asy-Syibli ngeunaan nu sok diaos saba'da sholat, sarta Asy Syibli nyarioskeun sapertos nu tos disebatkeun ku Rosulullah SAW, nyaéta maos surah Attaubah ayat 128-129.

Nashoihul Ibad - Kaca 8

ANAK SÉTAN

Dicarioskeun ku Sayyidina Umar ra. :

إِنَّ ذُرِّيَةَ الشَّيْطَانِ تِسْعَةٌ : زَلِيْتُوْنُ وَوَثِيْنٌ وَلَقُوْسٌ وَاَعْوَانٌ وَهَفَّافٌ وَمُرَّةٌ وَمَسُوْطٌ وَدَاسِمٌ وَوَلْهَانٌ فَاَمَّا زَلَّيْتُوْنَ فَهُوَ صَاحِبُ اْلاَسْوَاقِ فَيَنْصِبُ فِيْهَا رَايَتُهُ وَاَمَّاوَ ثِبْنٌ فَهُوَصَا حِبُ اْلمُصِيْبَاتِ وَاَمَّا اَعْوَانٌ فَهُوَ صَاحِبُ السُّلْطَانِ وَاَمَّا هَفَّافٌ فَهُوَ صَاحِبُ الشَّرَّابِ وَاَمَّا مُرَّةٌ فَهُوَصَاحِبُ الْمَزَامِرِ وَاَمَّا لَقُوْسُ فَهُوَ صَاحِبُ الْمَجُوْسِ وَاَمَّا الْمَسُوْطُ فَهُوَصَا حِبُ اْلاَخْبَارِ يُلْقِيْهَا فِى أَفْوَاهِ النَّاسِ وَلَا يَجِدُوْنَ لَهَا اَصْلًا وَاَمَّا اَلدَّاسِمُ فَهُوَ صَاحِبُ اْلبُيُوْتِ إِذَادَخَلَ الرَّخُلُ الْمَنْزِلَ وَلَمْ يُسَلِّمْ وَلَمْ يَذْكُرِاسْمَ اللهِ تَعَالَى اَوْقَعَ فِيْمَا بَيْنَهُمُ الْمُنَازَعَةُ حَتَّى يَقَعَ الطَّلَاقُ وَاْلخُلْعُ وَالضَّرْبُ وَاَمَّا وَلْهَانُ فَهُوَ يُوَسْوِسُ فِى اْلوُضُوْءِ وَالصَّلَاةِ وَاْلعِبَادَاتِ .

Saéstuna ari turunan sétan, éta aya salapan: Zalitun, Watsin, Laqus, A'wan, Haffaf, Murroh, Masuth, Dasim, sarta Walhan.

1. Zalitun, ngabogaan pancén ngagoda di pasar-pasar supaya ngabarohong, ngurangan timbangan, jeung sajabana.

2. Watsin, ngabogaan pancén ngagoda nu keur kakeunaan musibah (balai) supaya aral.

3. A'wan, ngabogaan pancén ngagoda pamaréntah supaya dzholim, korupsi, leuwih mikirkeun kapentingan sorangan jeung partéyna tibatan kapentingan rahayat.

4. Haffaf, ngabogaan pancén ngagoda supaya jalma mararabok, nginum arak jeung ngalebokan narkoba.

5. Murroh, ngabogaan pancén ngagoda supaya jalma resep kana musik jeung lalaguan nu matak mopohokeun éling ka Allah.

6. Laqus, ngabogaan pancén ngagoda kaom Majusi.

7. Masuth, ngabogaan pancén pikeun ngagoda jalma supaya resep ngagosip, pabéja-béja nepi ka teu puguh ti mana mimitina éta béja. Kiwari, dina jaman meuweuh sosméd, kacida gampangna jalma "share" warta nu sipatna provokatif, ngajejeléh, fitnah, nguar-nguar aéb batur, jeung sajabana.

8. Dasim, ngabogaan pancén ngagoda di imah-imah. Ku kituna, lamun salaki datang, teu uluk salam sarta henteu deui nyebutkeun asma Allah. Manéhna ngagedurkeun seuneu pipaséaeun, nepi ka jadi tholak, khulu', jeung KDRT.

9. Walhan, ngabogaan pancén pikeun ngawas-waskeun dina wudhu, sholat, sarta ibadah-ibadah nu lianna.

Fikmin "NGADAGOAN NU NGAJURU"

Teu genah cicing. Leumpang bulak-balik hareupeun lawang rohang bersalin. Pikiran cus-cos. Melang ka pamajikan jeung ka orok nu rék dijurukeunana.
"Éa..., éa...!" Kadéngé sora orok ti jero. Buru-buru nyampeurkeun ka deukeut panto. Kulutrak, panto aya nu muka. Lol, suster.
"Éta putra abdi?" cekéng. Lunga-lengo ka jero.
"Bojo bapa, saha namina?" Suster malik nanya.
"Éla," gancang dijawab.
"Oh, sanés. Bu Éla mah teu acan."
Lol, suster hiji deui.
"Bapa, carogéna Bu Éla?" Nunjuk.
"Muhun. Kumaha bojo abdi?" teu sabar.
"Kumargi orokna ageung, sesah kaluarna, janten kedah...," teu kebat.
"Tong dicaésar, Bu!" Buru-buru ditémpas. Geus kasawang, pisabarahaeun boa waragadna.
"Teu kedah dicaésar, mung kedah diageungan wungkul palawanganana, digunting. Wios?" Suster imut. Duh, geulis suster nu ieu mah.
"Éy, Si Bapa kalah molohok ditaros téh!" Suster ngagebah.
"Aéh, muhun, wios! Tapi...," balaham-béléhém.
"Tapi naon, Pa?" Suster mencrong.
"Engkin upami ngaputna, nyuhunkeun dilangkungan sakedik..., supados janten langkung sereg dianggona...!" Kuring nutupan beungeut ku kérésék.

Fikmin "DUAAN DEUI"

"Kersa nyarengan Aa, Néng?"
"Pan Aa tos gaduh pasangan panginten?"
"Tos pegat. Kalintang ripuhna geuning hirup nyalira téh, asa kadungsang-dungsang."
"Sami, Aa! Kitu pisan anu karandapan ku abdi, hirup teu gaduh réncang téh meni asa nogéncang...."
"Tapi Aa mah mung sakieu buktosna, naha pantes kitu nyandingkeun salira?"
"Sanés perkawis pantes atanapi teu pantes, nu penting mah urang tiasa silih lengkepan geusan nyorang jalan kahirupan pikahareupeun."
"Duh, bagja temen tiasa réréndéngan sareng salira. Kawitna Aa tos gular-golér teu puguh, ayeuna mah hirup téh karaos aya mangpaatna deui."
"Ah, Aa...! Abdi ogé moal aya hartosna atuh upami mung nyorangan, taya nu nyarengan...."
Sendal capit anu pasanganana geus pegat, ayeuna boga batur deui, sendal kulit anu kari sabeulah. Nu sabeulah deui, béjana kabéngbat ku randa béngsrat.

Fikmin "KAPOROTAN"

Paneuteup nutur-nutur manéhna. Irung mancung, kulit hideung santen, pangawakanana rada montok tapi nyari.
"Ningalikeun waé, ih!" manéhna ngalieuk. "Aa bogoh da ka Enéng!" ngiceupan.
"Éy! Piraku bogoh ka wargi?" nyikikik.
"Wios atuh, kénging ieuh. Nikah, yu!" ngarawél leungeunna.
"Alim, ah!" ngaleupaskeun cekelan.
"Heueuh, mending karawin, lah!" Ibu, indung téré kuring, nyelengkeung ti dapur.
"Alim, Bi! Bonganna kapungkur Enéng diantep!" nyiwit. Kuring ngagurubug.
"Oh, janten Enéng kapungkur bogoh ka Aa?" nyéréngéh.
"Muhun, tapi Aa kalah nikah ka Téh Fatimah!" Lumpat, nyampeurkeun Ibu.
"Puas, siah!" Ibu nyeungseurikeun.
Manéhna téh alona Ibu. Asalna mah, tara mindeng ngawangkong. Ayeuna-ayeuna wé rada deukeut téh, bubuhan kulawargana ngeusian imah bapa nu di sisi sawah.
"Néng...!" kuring ngelol ti lawang dapur.
"Alim! Piraku Aa duda, Enéng parawan? Ta u'u, wéw!" ngabegégan.

Isukna, kuring ngopi di tukangeun imah, sakalian rék megat manéhna. Uleng mikir, ngatur stratégi. Kadéngé aya sora motor. Rét.
"Dadaaah, Aa...!" manéhna gugupay, diboncéng ku lalaki.

Fikmin "KABIASAAN"

Ti saprak lulus SMU, Uhé lugah-ligeuh. Rék kuliah, euweuh biayana. Bur-ber ngasong-ngasong lamaran, tapi can aya nu ditarima.
"Mending milu gawé jeung mamang wé, yu!" Mamangna nu karék balik ka lembur, ngajakan.
"Damel di mana, Mang?" Haripeut.
"Di peternakan hayam, teu kudu maké surat lamaran sagala, lah! Daék...?" Mencrong.
"Oh, muhun. Kersa!" Uhé bungangang.

Mimiti asup gawé, Uhé dibéré pancén purah meresihan kandang hayam. Beuteungna murel, teu kuat ku bau. Awak ararateul. Gawé karasa ripuh.
"Hé, hayu urang dahar heula!" Mamangna ngajakan botram, basa jam istirahat.
"Moal, ah!" Uhé gideug. Di kandang hayam anu bau, bujeng-bujeng napsu barangdahar. Ngong, adzan Lohor. Uhé bingung. Rék sholat, tapi bajuna kalalotor. Ngaheruk. Nalangsa. Mélaan dunya, nepi ka ninggalkeun kawajiban.

Sabulan gawé, Uhé ngarasa betah. Geus teu murel deui ngambeu bau tai hayam. Awakna geus tara arateul deui. Botram di kandang hayam, geus teu geuleuh deui. Ninggalkeun sholat ogé, geus teu nalangsa deui.

Fikmin "GUPAY PILEULEUYAN"

Teu, teu boga karep rék sulaya. Tapi ieu rasa, geus meruhkeun pogotna kasono ka manéhna. Rasa nu geus lila ngancik, ngajadikeun kuring teu genah cicing.
"Néng, hapunten.... Sanés Aa ilang kaasih, mung Aa asa teu sanggem...," karasa aya nu nyelek dina tikoro.
"Naha Aa teu hawatos ka abdi, bet badé téga ngantunkeun...?" Aya nu ngalémbéréh tina nétrana.
"Hirup mah kedah réalistis, geulis!" malieus, nyamunikeun kingkin.
"Abdi nampi sakumaha ayana Aa," ngaranggeum leungeun.
"Aa terang. Mung..., Aa alim nyesahkeun Enéng. Wayahna, nya, Aa seja amit mundur," ngaleupaskeun cekelan leungeunna.
"Aa...!" ngagabrug.
"Sing sabar, geulis! Upami urang ditakdirkeun ngajodo, tangtos pendak deui," ngusapan tonggongna. Lalaunan, dileupaskeun.
"Aa...!" manéhna gugupay. Teu dilieuk deui. Geus teu wasa nandangan rasa nu salila ieu milaraan. Kuring lumpat ka WC umum.

Fikmin "BÉGAL"

Panon Darman jeung Junéd, teu leupas ti motor nu keur ditutur-tuturna. Lebah nu tiiseun. "Éksyen...!" Darman nepak taktak Junéd. Séak, Junéd ngagas motorna. Motor targét dipépéd. Junéd ngangkatkeun sukuna, rék nijek. Engeuh aya bahaya, targét ngagiwar. Ngagas. Motor Junéd galuang-galéong. Bubuhan geus tapis, Junéd bisa ngadalikeun deui motorna. Séak, ngudag deui. Darman ngabar-ngabar samurai. Motor targét kaudag. Sajajar. Habek, samurai nenggel kana tonggong targét. Goak. Galéong. Gubrag.

Wanci ngagayuh ka Subuh, Darman balik ka imahna. Turun tina motor, dadaligdeugan. Keketrok. Kulutrak, pamajikanna mukakeun panto.
"Geuning jiga can saré?" Darman ngadorong motor, rék diampihkeun ka jero imah.
"Nyaéta melang ka Si Ujang, tadi soré bébéja rék ulin ka babaturanna, tapi nepi ka wayah kieu can aya balik waé." Tunga-tengo ka luar.
"Ngaranna gé budak lalaki. Keun baé, tuluy ngéndong meureun!" Darman ngeletek heuay.
"Éh, naha motorna jiga ieu geuning? Panggih di mana jeung Akang?" Pamajikanna ngilikan motor. Darman ngahuleng. Rumpuyuk.

Fikmin "NARARONGTOT"

"Tong diuk di lawang panto, bisi nongtot jodo!" Ema ngajiwir ceuli.
"Éy, naon hubunganana? Mending kénéh nongtot bool tibatan nongtot jodo mah!" Kuring muringis.
"Tong sok gagabah ari ngomong! Budak ayeuna mah, mun dibéjaan ku kolot téh ngan némbal waé. Kabiasaan!" Ema molototan.
"Muhun, abdi mah budak ayeuna, budak baréto mah pan Ema!" Nyikikik. Ema gogodeg.

Cipanon ngembeng. Ras, ka waktu harita. Rumasa, kuring sok ngarempak pihulag kolot. Nyapirakeun kana kecap pamali. Boa-boa kusabab éta pisan, kuring bolay waé rék kawin téh. Kang Obay, diiwat ku babaturan. Geus rék jadi ka Aa Olah, kaburu ditéwak ku Baréskrim. Kang Acép nu geus ngalamar ogé, ujug-ujug ngiles. Duh, aya ku kieu-kieu teuing nasib diri. Babaturan mah geus rangda tilu kali, ari kuring can kawin waé. Éra.
Jaba angen karasa seueul. Panyakit nongtot bool kanceuh deui. Ungsrak-ingsreuk. Tina liang irung, nongtot lého. Sret. Nyusut nu nongtot tina liang ceuli ku kerah baju.

Fikmin "MULANG"

Sataun campleng teu balik ka lembur. Indit mawa kapeurih alatan pegat kaasih. "Rék naon nu diharepkeun ti lalaki lugah-ligeuh modél manéh!" Masih kénéh nongtoréng omongan bapana Érni.
"Matak gé sing merih, kolot mah bélaan tukal-tekil nguliahkeun...!" Ema mépélingan. Haté gilig hayang ngarobah nasib. Ngumbara ka Jakarta, nyiar gawé. Alhamdulillah, ku berkah pidu'a ti indung, kuring meunangkeun pagawéan nu cocog. Gawé soson-soson, nepi ka boga kalungguhan nu meujeuhna.

Sapanjang jalan mulang, pikiran kumacacang. Di punclut kebon entéh nu itu, sok diuk paduduaan jeung Érni. Di tanjakan nu ieu, Érni sok nangkeup mun diboncéng dina motor. Sono nataku. Kasawang bungangangna Érni, ngabagéakeun kuring mulang. Kolotna ogé, piraku teu satujueun ari nempo kaayaan kuring ayeuna mah. Anjog ka lembur. Di hareupeun imah Érni, katempo aya karaméan. Reg. Nyisikeun mobil.
"Aya naon ieu téh?" Nanya ka nu keur ngarariung.
"Éh, geuning Hérdi? Érni, nembé pisan kapendak ngagantung manéh di kamarna."
Leng. Dunya ngadadak mongkléng.

Fikmin "DANGDANAN"

"Mah, pangnyetrikakeun kaméja sareng lancingan heula!" Ardi ngelol ti lawang kamer.
"Anu mana, Pah? Pan anu dina lomari mah, tos kénging nyetrika sadayana." Ani, pamajikanna, nyampeurkeun.
"Bilih kirang rapih, setrika deui wé! Papah énjing badé aya meeting sareng Pa Bupati, nyawalakeun proyék. Tah, sapatu ogé semir sing hérang!" Ngasongkeun sapatu.
"Kaméjana anu hideung, nya?" Ani muka lomari.
"Ih, nu bodas atuh, supados langkung béngras. Nepangan pejabat mah, dangdosan ogé kedah rapih. Upami katingalina teu bonafid, bilih proyékna teu gul." Ardi milu milihan kaméja.
"Énjing-énjing atuh nyetrikana, nya?" Ani nunda baju dina luhur méja.
"Ayeuna wé! Énjing-énjing mah, bilih riweuh teuing. Papah badé sholat Isya heula, pokona wangsul ti masjid kedah tos bérés!" Ardi menerkeun kopéahna nu geus semu beureum. Kencling, indit ka masjid. Dina kaos nu dipakéna, ngajeblag tulisan "Kopi Cap Oplet".

TILU GOLONGAN JALMA

Imam Al-haddad r.a. nyarioskeun, yén manusa kabagi kana tilu golongan ;
Kahiji, ngabogaan akal sampurna, nyaéta jalma anu boga niat alus tur migawé kaalusan pikeun ngahontal tujuanana.
Kadua, ngabogaan akal saparo, nyaéta jalma anu boga niat alus tapi migawé kagoréngan pikeun ngahontal tujuanana.
Katilu, teu boga akal, nyaéta jalma anu boga niat goréng tur pagawéanana ogé goréng.
Mugia urang saréréa sing kagolongkeun kana jalma anu kahiji...aamiin.

Fikmin "BULU KAMOCÉNG"

Sanajan teu ngarti naon maksudna, angger dilakonan. Bari leumpang, kuring nyabutan bulu tina kamocéng. Diragragkeun sapanjang jalan, ti imah kuring nepi ka bumi Mama Ajengan.
"Aya sabaraha bulu tina kamocéng téh, Cép?" Mama Ajengan naros.
"Eu..., langkung ti saratus. Abdi kérok waé ngétangna, Mama...," kuring tungkul.
"Pulungan deui bulu kamocéngna, jung! Engké, balik deui ka dieu!"
Kuring ngahuleng. Tapi teu wani baha kana panitah guru, tangtu aya pangajaran di satukangeunana.

Kuring mapay deui jalan nu tadi kaliwatan. Néangan bulu kamocéng. Sihoréng geus areuweuh, katebak ku angin meureun. Boa aya nu némpél dina motor atawa mobil, kabawa teuing nepi ka mana. Panasaran, unggal rungkun diriksaan. Dipapay ka unggal gang. Nepi ka imah, awak baseuh ku késang. Bulu kamocéng ngan kapanggih lima siki.

Kuring balik deui ka bumi Mama Ajengan. Naék ojég, geus lungsé pisan ari kudu leumpang mah.
"Kapanggih sabaraha bulu kamocéng téh?" Mama Ajengan ngabagéakeun bari imut.
"Mung kapendak lima...," pipi kuring karasa panas, bakating ku éra.
"Tah, éta bulu kamocéng téh ibarat fitnah. Nu matak, fitnah disebutkeun leuwih kejem tibatan maténi. Sok, lenyepan wé ku sorangan!"

Fikmin "ANÉHNA KURING"

"Mah, tos asak, can? Lapar...." Ngelol ka dapur.
"Teu sabaran, ih! Kantun nyambel." Pamajikan malédog ku cangkang jéngkol. Kuring rikat ngelok. Nyampeurkeun. Nangkeup ti tukang.
"Éy, kalah nangkeup. Hayu, atuh!" Ngawadahan sambel tina coét. Kuring mantuan mawa kaolahan ka méja makan.
"Wih, mantap!" Kétap, nempo deungeun sangu karesep. Peda beureum, sambel suuk, lalabna jéngkol ngora.

Karék ogé rék ngahuap, kirining, hapé sada. Sangu nu kari am, ditunda deui kana piring. Kuring cengkat, rék nyokot hapé.
"Saurna lapar..., antep heula wé nu nelpon mah!" Pamajikan ngahuit.
"Ih, bilih boss akang. Nyaah, piduiteun." Teu nolih.

Rérés dahar, ngabaheuhay. Kamerekaan, béak tilu piring bakat ku ponyo. Kelepus, udud. Ni'mat naker.
Hawar-hawar, kapireng adzan Lohor.
"Kang, énggalan ka masjid, bilih kakantun berjama'ah!" Pamajikan ngélingan.
"Ké wé sholat mah, kagok keur udud heula, yeuh!" Haré-haré.

Fikmin "TEKOR"

Meunang kawawuhan di facebook. Ngaranna Gina. Geulis. Pakulitanana, ngeplak kos salju. Panon cureuleuk. Irung bangir. Biwir ipis, semu kayas. Di inbox, nyantok. Sakabéh jurus modus dipetakeun. Gurawil, nomer hapéna beunang. Jadi remen nelepon. Sorana halimpu. Jangjian di kafé.

Nepi ka kafé pangheulana. Mesen inuman jeung kadaharan nu pangmahalna. Dina méja, ngabarak. Teu pira, paling gé maratus rébueun. Ngalelengkur nungguan.
"Kang Jhon?" Aya nu nepak kana taktak.
"Muhun...." Ngalieuk.
"Abdi Gina," manéhna nyéréngéh. Rey. Bulu punduk ngadadak maruringkak. Awakna busekel. Kulit cakeutreuk. Maké kaos konéng, calana héjo. Huntuna naronghol ngaliwatan biwir.
"Oh, mangga calik!" Neger-neger manéh. Gék, manéhna diuk.
"Punten, abdi ka toilét heula, nya? Tos teu kiat." Popoyongkodan.
"Muhun, tong lami teuing. Hoyong geura ngobrol, abdi sono!" Manéhna nyokot inuman. Leguk. Eureuleu, teurab. Kuring nguliwed ka tukangeun témbok kafé. Hapé diucutkeun. Peletok, kartuna dipotongkeun. Keteyep. Kokorondangan ngaliwatan kolong-kolong méja. Katempo manéhna keur anteng cacamuilan. Berengbeng, lumpat ka tempat parkir. Kabur.

"AMALAN PANGHÉSÉNA"

أَصْعَبَ اْلأَعْمَالِ أَرْبَعُ خِصَالٍ: اَلْعَفْوُ عِنْدَ الْغَضَبِ وَالْجُوْدُ فِى الْعُسْرَةِ وَالْعِفَّةُ فِى الْخُلْوَةِ وَقَوْلُ الْحَقِّ لِمَنْ يَخَافُهُ أَوْ يَرْجُوْهُ

Amalan anu panghéséna aya opat, nyaéta:

1. Ngahampura nalika keur ambek. Lamun aya jalma nu ngalakukeun kasalahan atawa ngarugikeun ka urang, tangtuna urang bakal ngarasa keuheul ka manéhna. Sakapeung urang hayang males kalakuan manéhna éta, ku anu leuwih goréng atawa leuwih nganyerikeun.
"Jalma kitu mah, pantesna dikitukeun!"
Nepi ka aya paribasa "Mulangkeun kanyeri"
Asa bener, padahal saupamana urang kitu, naon bédana urang jeung manéhna?
Mangka ari ngahampura, éta kacida mulyana.

وَمَا زَادَ اللهُ عَبْدًا بِعَفْوٍ إِلاَّ عِزًّا

Jeung Allah teu nambahan ka hamba nu ngahampura iwal ti kamulyaan (HR. Muslim).

2. Béréhan nalika keur hararésé. Jalma beunghar anu béréhan mah biasa, tapi jalma balangsak anu béréhan éta luar biasa! Ulah ngarasa diri béréeun pédah jalma teu boga, nepi ka euweuh kahayang pikeun méré. Sodaqoh teu diukur ku loba atawa saeutikna, tapi ku kaikhlasan jeung kamampuhanana. Jalma balangsak nu ngeusian koropak masigit sarébu pérak, bisa jadi niléy ganjaranana leuwih gedé tibatan jalma beunghar nu ngeusian saratus rébu. Pikeun jalma beunghar, bisa jadi duit saratus rébu téh récéh, sedengkeun ari pikeun jalma balangsak mah, duit sarébu téh boa ladang tina ngaduakeun huap.

إِتَّقُوا النَّارَ وَلَوْ بِشِقِّ تَمْرَةٍ

"Jauhkeun diri anjeun tina seuneu naraka sanajan ngan ku (sodaqoh) korma hiji." (HR. Bukhari Muslim).

اَلْيَدُ الْعُلْيَا خَيْرٌ مِنَ الْيَدِ السُّفْلَى

"Ari leungeun di luhur (méré), éta leuwih alus tibatan leungeun di handap (ménta)."

Saéstuna sodaqoh anu loba bari ikhlas, éta leuwih alus tibatan sodaqoh saeutik bari ngageremet.

3. Ngajaga tina paharaman nalika keur nyorangan atawa aya kasempetan.

Dicarioskeun ku sapalih ulama, aya saurang panday nu sok ngasupkeun leungeunna kana hawu anu seuneuna ngagugudag, tapi leungeunna teu kukumaha. Hiji mangsa, manéhna didatangan ku saurang lalaki nu hayang ngabuktikeun éta kaahéngan. Éta lalaki niténan Si Panday keur gawé bari teu eureun-eureun kumecrék. Beusi nu sakitu teuasna diasupkeun kana hawu nepi ka beureum hurung, tapi Si Panday mah teu ngarasaeun panas. Satutas Si Panday méréskeun pagawéanana, éta lalaki uluk salam.
"Abdi hoyong janten sémah anjeun peuting ieu," ceuk Si Lalaki.
"Oh, mangga. Kalintang bingahna tiasa kasumpingan anjeun," jawab Si Panday.
Si Lalaki disuguhan. Peutingna, ngéndong di imah Si Panday. Euweuh nu ahéng. Si Panday ngan sholat fardu, tuluy saré nepi ka Subuh.
"Ah, manéhna nutupan amalanana meureun, pédah aya kuring," gerentes Si Lalaki.
Kusabab panasaran, Si Lalaki ngéndong sapeuting deui. Tapi angger, kalakuan Si Panday kawas peuting saméméhna.
Pamustunganana, Si Lalaki waléh, "Abdi tos nguping yén anjeun dipaparin karomah ku Allah, tur abdi tos ningal hal éta kalayan atra. Tapi, abdi teu ningal seueurna amalan anjeun, iwal ti sholat fardhu. Saleresna, ti mana anjeun kénging éta karomah?"

"Kieu sabenerna mah..., kuring kungsi ngalaman kajadian ahéng tur langka. Baréto kuring boga tatangga anu geulis kawanti-wanti, éndah kabina-bina. Kuring bogoh ka manéhna. Sababaraha kali kuring ngarayu manéhna, tapi teu kungsi hasil. Manéhna kaasup awéwé nu waro' tur ngajaga kahurmatanana. Dina hiji mangsa, kajadian usum paila, kalaparan di mana-mana. Hiji poé, panto imah kuring aya nu ngetrokan. Barang dibuka, bréh awéwé geulis téa. Manéhna ngomong, "Kuring kacida lapar, naha anjeun tiasa maparin katuangan kalayan rido manah?"
"Kuring moal méré kadaharan, iwal lamun anjeun daék nurutkeun kahayang kuring. Kuring bogoh ka anjeun!" kuring méré tanjakan.
"Kuring leuwih hadé paéh, tibatan kudu doraka ka Allah!" jawab éta awéwé bari buru-buru balik ka imahna.

Heuleut dua poé, éta awéwé datang deui. Manéhna ngomong kitu deui, kuring ogé ngajawab kawas saméméhna. Éta awéwé asup, tuluy diuk. Awakna nahnay, beungeutna pias. Kuring nyadiakeun kadaharan. Brak, ditunda di hareupeunana.
"Naha anjeun teu tiasa maparin katuangan kalayan rido manah, wungkul karna Allah?" Cipanon ngalémbéréh mapay pipina.
"Tangtu! Kuring ngalakukeun ieu, supaya anjeun daék ngalayanan kahayang kuring!"
Manéhna nangtung jumarigjeug. Indit ti imah kuring. Teu noél pisan kana kadaharan nu geus disanghareupeunana.

Heuleut dua poé, manéhna datang deui. Angger, nanyakeun anu sarua. Manéhna asup, tuluy diuk bari tungkul. Kusabab euweuh kadaharan, kuring ka dapur. Ngahurungkeun seuneu, olah keur éta awéwé. Sanggeus asak, diasongkeun ka hareupeunana. Teu sakara-kara, aya rasa karunya sumélékét kana haté. Niat goréng kuring, leungit sapada harita.
"Duh, cilakana diri kuring! Éta awéwé kurang akalna, kurang agamana, tapi teu daékeun ngadahar anu lain hakna. Manéhna bulak-balik datang ka imah kuring sab kalaparan, tapi diri kuring teu bisa ngeureunan kalakuan ma'siat ka Allah," haté gumerentes.
Tuluy kuring ngadu'a, "Ya Allah, abdi tobat ka Anjeun tina sagala dosa nu tos dipidamel. Abdi moal nyaketan deui éta istri kanggo salawasna."
Kuring nyampeurkeun éta awéwé, tapi manéhna angger embungeun dahar.
"Geura dahar, teu kudu sieun! Ieu kadaharan ku kuring dibikeun lillahi ta'alaa."
Sanggeus ngadéngé omongan kuring, manéhna langsung ngangkatkeun dua leungeunna, "Ya Allah, saupamina cariosan ieu pameget leres, mugi Anjeun ngaharamkeun seuneu meuleum dirina di dunya sinareng akhérat!"

Sabot éta awéwé dahar, kuring indit ka dapur pikeun mareuman seuneu. Teu dihaja kuring nincak areng hurung, tapi kuring teu ngarasa panas jeung kulit kuring ogé teu kabeuleum. Mangka kalayan bungah, kuring buru-buru nepungan deui éta awéwé.
"Alhamdulillah, du'a anjeun diqobul ku Allah."
Saharita, éta awéwé miceun kadaharan tina leungeunna. Langsung sujud syukur bari ngadu'a, "Ya Allah, Anjeun tos ningalikeun naon nu dipikahoyong ku abdi ka ieu pameget. Ku kituna, cabut nyawa abdi ayeuna kénéh!"
Pamustunganana, Allah nyabut nyawa éta awéwé dina kaayaan keur sujud."

"INGAT...!
KEJAHATAN TIMBUL TIDAK HANYA ADA NIAT DARI PELAKUNYA SAJA, MELAINKAN JUGA ADANYA KESEMPATAN....
JADI..., WASPADALAH...! WASPADALAH...!"

4. Jeung nyaritakeun anu haq ka jalma anu dipikasieun atawa dipiharepna. Sok aya paribasa "Heurin ku létah", padahal sapait-paitna haq, angger kudu ditepikeun.

قل الحق ولو كان مرا

Teu saeutik jalma nu lélétak, ngagul-ngagul kaalusan dunungan atawa pamingpin, nyumput-nyumput tur mélaan kagorénganana. ABS, asal bapak senang. Bahaya, komo lamun seug nepi ka wani mulintirkeun ayat-ayat Allah pikeun kauntungan duniawi.

Capé geuning ngetikna, sakitu wé, ah! Téwéwéw gejlig...!

*Kénging mulungan. Hapunten bilih aya nu lepat.

Fikmin "BOLAY"

Teuing geus sabaraha kali boa nyusutan tarang. Carécét cipruk ku késang. Diuk samar koléséh, kawas aya bisul dina bujur. Bungah jeung sieun, pagalo jadi hiji. Pikiran cus-cos. Ras ka pamajikan, Si Gembil, nu mapadonan basa rék indit, "Kadé di jalanna sing ati-ati, Kang! Komo tos Lebaran kieu, macét ku arus balik ceuk dina berita ogé."
"Pa, uihna pangmésérkeun momobilan rémot kanggo Aa, nya!" Budak nu cikal ngageubig-geubig leungeun.
"Dédé mah hoyong bonéka Balbi, nya, Pa?" Si Bungsu nu keur dipangku, nyiuman pipi. Biasana mah tara daékeun nyium, majar téh géték. Tapi harita mah meni ngaléndotan, bubuhan anyar meunang nyukur. Kulimis.

"Mangga, calikna ka payun!" Aya nu noél kana tuur. Kuring ngoréjat, kagareuwahkeun. Beungeut budak asa mingkin kokolébatan waé. Haté jadi sabil. 
"Mangga ka payun, waktosna ijab qobul!" Nu tadi noél, ngomong deui. Kuring ngusap beungeut.
"Hapunten, rupina mah moal janten. Abdi permios...!" Jung, nangtung. Ngabingbrit, teu nolih Si Ménor nu ngalenggerek kapiuhan.

Fikmin "PATEPUNG"

Rét ka nu diuk gigireun. Leungeun kénca ngaranggeum leungeunna. Leungeun katuhu anteng muter-muter setir. Mobil majuna dilaunan. Ngahaja rék nepungan kolotna téh tos Lebaran, supaya keur ngararumpul. 20 taun hirup lalagasan, ti saprak dipaksa kudu papisah ku mitoha gara-gara ngaligeuh teu boga pagawéan. Kuring bubuara ka Jakarta, hayang ngarobah nasib sakalian mopohokeun kanyeri. Kungsi balik ka lembur mitoha, tapi cenah geus pindah. Euweuh raratanana. Rék rarabi deui, asa singsieuneun. Nepi ka panggih jeung Dési, wanoja nu ayeuna aya di gigireun. Sanggeus sataun bobogohan, karék ayeuna rék bébérés, kitu ogé bubuhan kapaksa.

"Kunaon ngahuleng waé?" Dési muraykeun lamunan.
"Éuh, henteu.... Tebih kénéh?" cekéng.
"Sakedap deui. Tuh, méngkol di payun, bumina nu cét bodas."
Léok. Reg. Eureun di hareupeun imah panuduhan Dési. Dési uluk salam. Kulutrak, aya nu mukakeun panto.
"Déwi...?" Jantung ngadadak ratug.
"Kang Arman? Geuning tos pendak sareng Dési, buah cinta urang...!" Déwi ngagabrug.
Dési ngarumpuyuk sabari nyekelan beuteungna.

KALIMAH ANU PANGDIPIKABENDUNA KU ALLAH

Ti Abdullah bin Mas’ud radhiyallahu ‘anhu, Rasulullah shallallahu ‘alaihi wa sallam ngadawuh,

ﺇﻥ ﺃﺑﻐﺾ ﺍﻟﻜﻼﻡ ﺇﻟﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﺃﻥ ﻳﻘﻮﻝ ﺍﻟﺮﺟﻞ ﻟﻠﺮﺟﻞ : ﺍﺗﻖ ﺍﻟﻠﻪ، ﻓﻴﻘﻮﻝ : ﻋﻠﻴﻚ ﺑﻨﻔﺴﻚ.

”Kalimah nu pangdipikabenduna ku Allah, hiji jalma mépélingan dulurna, ’Pék takwa ka Allah’, tapi manéhna ngajawab: ’Urus wé diri manéh sorangan.”

Sikep ieu dipikabendu kusabab némbongkeun kaadigungan, jeung tangtuna bakal nganyerikeun haté jalma nu ngajak migawé kahadéan. Teu saeutik jalma nu sok embung narima kana pépéling, komo lamun nu ngélinganana sahandapeun. Lamun diélingan, kalah sok malik-malikkeun ka nu ngélinganana, "Kos hirup manéhna sorangan geus bener!", "Jadi jalma mah ulah sok tiktikan!", "Teu kudu nguruskeun hirup batur, urus wé hirup manéh sorangan!", "Heueuh da aing mah jalma baragajul, teu cara manéh!".

Tah, sikep samodél kitu téh cingcirining geus teuas haté, embung narima kana bebeneran. Biasana hal éta ngancik ka jalma nu tara daék pisan ririungan di majlis ta'lim. Parantos wasiat Rasulullah SAW ka Sayyidina 'Ali karamallahu wajhah, umumna pikeun urang saréréa,

يا على إذا مضى على المؤمن أربعون صباحا ولم يجالس العلماء قسى قلبه وجسر على الكبائر لأن العلم حياة القلب. (المنح السنيه، ص ١١)

"Héy, 'Ali! Dimana-mana saurang mu'min ngaliwat ti opat puluh poé teu ririungan jeung ulama (pikeun tholab élmu), mangka teuas haténa jeung sok kumawani migawé dosa-dosa gedé, sab saenyana ari élmu, éta nu ngahirupkeun kana haté."

Yu, urang ramékeun majlis-majlis ta'lim, teu kudu éra pédah geus kolot, teu kudu géngsi pédah ririungan jeung jalma cacah kuricakan. Ulah pédah jaman modérn, nyiar élmu agama ngandelkeun tina buku atawa internét, komo bari euweuh dadasar mah, bisi kabawa ku sakaba-kaba, tungtungna jadi owah.

Élmu kudu aya guruna. Dawuhan Imam Syafi'i, "Teu aya élmu tanpa sanad."  Alhafidz Imam Atstsauri, "Nungtut élmu tanpa sanad, éta lir naék kana suhunan bari teu maké tarajé."

Fikmin "SABAR"

"Ari nu ngaranna sabar nyaéta di mana-mana meunang kateu ngeunahan, teu bébéja ka sasaha anging ka Allah. Upama masih kénéh curhat ka papada makhluk mah, éta can kaasupkeun kana sabar dina harti anu sabenerna. Kahartos?" Ustadz Ohim pepeta. "Kahartos...!" Jama'ah ngajawab ragem.
"Sabar kabagi tilu. Kahiji, sabar dina to'at. Kadua, sabar dina ma'siyat. Katilu, sabar dina musibah," Ustadz Ohim mérélé nerangkeun ngeunaan bab sabar.

Rérés pangajian, jama'ah paheula-heula balik. Puguh gé di masjid mah kawas manuk dina jero kurung, teu betah. Ustadz Ohim jeung Uhé kaluar pangpandeurina. Ustadz Ohim alak-ilik.
"Jadol téh, sendal anyar aing aya nu maok!" kekerot.
"Sabar, Pa Ustadz...!" Sabar nomer katilu éta téh," Uhé nyéréngéh.
"Yéy, bieu mah ngetés antum wungkul. Alhamdulillah, hartina pangajian tadi bener-bener kaharti," teu éléh géléng.

بسم اللّه الرحمن الرحيم

إي رساله كيڠيڠ نوقل تنا كتاب فوائد المعين

اوراڠ سديا كاچيدا فرلونا كودو ڠا پاهوكن كا موسوه اوراڠ انو كرفنا اريك پلاكاكن اوراڠ دي دنيا جڠ اخيرة، پا ايتا ايا تلو روفا:
(١) نفس اماره جڠ نفس لوامه
(٢) كافر هربي
(٣) ابليس.

ته ايتا كابيه ڠاجك كان معصية كا الله، ماله ڠاجك كان كافر، پارام جڠ ڠاهلاڠن كان طاعة جڠ عباده كا الله تعالى. اري عصلنا انو جدي ابليس پا ايتا ملائكة عزازيل، دي داملنا كو الله تينا نور محمد جڠ تنا سن. ساميميه جدي ابليس، ايتا عزازيل تيه مخلق انو مليا جڠ فينوه كو علم. اري فݢاويئاننا دي توݢس كو الله تعالى جدي جورو كونچي شرݢا اوفة فولوه ريبو تائون، ڠا ݢوروئن كا سكابيه ملائكة كرابيىون تلو فولوه ريبو تائون، ڠاݢوروئن كا ملائكة روحنيون دوا فولوه ريبو تائون. تروس دي توݢس ڠاجݢا عرش اوفت بلاس ريبو تائون، ڠاجݢا لاڠيت كاهجي دي ݢانتي ڠارانّا عابد. ڠاجݢا لاڠيت كا دوا، ڠارانّا زاهد. ڠاجݢا لاڠيت كاتلو، ڠارانّا عارف. ڠاجݢا لاڠيت كااوفت، ڠارانّا والي. ڠاجݢا لاڠيت كالما، ڠارانّا تقي. ڠاجݢا لاڠيت كا ݢنف، ڠارانّا خازن. ڠاجݢا لاڠيت كاتوجوه، ڠارانّا دي سبوت دئي عزازيل. ڠاجݢا لوحالمحفوظ ڠارانّا عزازيل كينيه. براڠ ݢستي الله ڠادمل كڠجڠ نبي آدم، لاجڠ ݢستي الله ميواراڠ سجود كا سداينا ملائكة كا نبي آدم عليه السلام دي دملنا تينا تانه. قل: اسجدوا لأدم فسجدو الا ابليس ابى واستكبرو وكان من الكافرين. مڠكا سروجد سدايا ملائكة، ايوال عزازيل انو هنت ڠاوارو. تراس دي لعنة كو الله تعالى، ڠارانّا دي ݢنتي جدي ابليس، دي تورونكن كا دنيا كا نݢري بئيسان. اري روفنا كوس اكي-اكي بوڠكوك، بڠتنا سيݢا موپيت، لمفڠنا توڠكول بري ڠاݢندوڠ لڠن. دينا فيڠفيڠ كاتوهو دي سيريتن، انو كينچا دي فرج ئن. لمون انتل سريتنا كان فرج، تروس ڠندوݢ ٧٠ سكي. ١ اندوك مݢار جدي ٧٠ شيطان. جدي سكالي ڠندوݢ، بجيل ٤٩٠٠ شيطان. منڠ ڠندوݢنا نفي كا فوئي قيامة هنت فائيه-فائيه. اري انو دي جديكن كفلنا ايا ١٣، پأيت:

١. زلتون، توكڠ ڠفلأن دي فسار-فسار سوفيا براروهوڠ، سرارومفه، ڠوراڠن تمباڠن/كيلوئن، ڠوراڠن تكران.
٢. وثين،  توكڠ ڠاݢودا جلما انو منڠ مصيبة سوفيا ارال سُبها.
٣. اعون، ڠاݢودا كا فڠروس نݢارا سوفيا ڠالوبكن فمعصيتن جڠ كاظالمن.
٤. هفان، انو سوك نيته ڠينوم إنومن كراس انو متاك ڠامبوكن، كيانيڠ اراك جڠ سابڠسنا.
٥. مرّه، توكڠ سني، ڠاراميكن تتبهان جڠ پاپي-پاپيئن.
٦. لقوس، انو مڠفين كا فرا مجوسي.
٧. ولهان، انو سوك ڠاوسوسكن دينا وضؤ اتوا ادوس.
٨. اعوار، انو سوك ڠاجك سوفيا جلما للاچور/ڠاراپيد.
٩. وسنان، انو سوك پرام كان عبادة، ڠاهوچهكن كان معصية.
١٠. ابيض، انو ڠاݢودا فرا نبي، ڠن دي راكسا كو الله.
١١. مسوط، انو سوك نتاه بوهوڠ.
١٢. دسم، انو سوك ڠادوكن سلاكي جڠ فماجكننا.
١٣. خنزاب، انو سوك ڠاݢودا انو صلاة سوفيا واسواس جڠ فوهو كا ݢستي الله. ھ.

Fikmin "REUNI"

Arman, sobat dalit keur di SMA. Ti saprak lulus, can kungsi panggih deui. Kamari meunang nomer hapéna ti babaturan, tuluy wé ditelepon. Sihoréng kabeneran Arman jeung pamajikanana keur ulin ka Sukabumi, dayeuh panganjrekan kuring. Poé ieu, jangjian rék panggih sakalian silihwawuhkeun pamajikan.

"Énggalan atuh, Ayang...!" Ngelol ti lawang panto kamer. "Sakedap deui, teu acan bérés dangdosna." Pamajikan memener tiungna. Keteyep. Ditangkeup ti tukang. Celepot, dicium. "Iiih...!" Ogo. Rarabi anu ngadua kalian ka manéhna mah. Kuring duda, manéhna rangda. Alhamdulillah, runtut raut. Nyaah ku bageurna, béda pisan jeung Déwi, pamajikan anu ti heula. "Hayu atuh! Saurna énggalan?" Pamajikan ngaleupaskeun tangkeupan. Sumanget rék nepungan sobat téh. Arman pasti ngacungkeun jempol, kuring boga pamajikan geulis.

Nepi ka tempat nu dijangjikeun. Ti kajauhan, katempo Arman gugupay. Disampeurkeun. Gok. "Dési...?" Arman nunjuk pamajikan kuring. Pamajikan ngarénjag. Malieus. "Geuning wawuh...?" Héran. "Dési téh...urut pamajikan urang...!" Arman samar polah. Jol, ti tukangeun Arman. Gebeg. "Déwi...?"

Fikmin "GAOK BODAS"

"Aa, seuneuna geuning pareum?" Dési noél salakina. "Aéh, muhun! Urang suluhan deui." Uhé nyokot suluh tina paraseuneu. Diasupkeun kana hawu. Ditiupan maké songsong. Gur. Suluh diasur-asur. Dési ngabulak-balik garang japuh dina talawéngkar. Ku Uhé diteuteup, cipanonna ngembeng. Nu diteuteup, terus rasa. Ngalieuk. "Aa, kunaon?" Reuwas. "Hapunten, Aa teu acan tiasa nyenangkeun Ayang...! Hirup sareng Aa mah, tuang gé mung sareng nu kieu." Nyusut cipanon. "Alhamdulillah ieu téh rezeki ti Allah, nu penting mah halal. Atikan Aa dina bagbagan agama, éta langkung nyugemakeun abdi batan guluburna dunya barana," imut. "Hatur nuhun, geulis...! Insya Allah, urang sami-sami silihtuyun geusan murih rido Allah!" Ngaranggeum leungeun Dési.

Duaaan dahar balakécrakan. Sanajan deungeun sanguna ngan garang japuh, sambel goang, jeung kulub génjér, tapi kacirina ni'mat pisan. Rérés dahar, ngadaraweung di tepas bari gogonjakan. Reg, aya mobil eureun di hareupeun saung bututna. Lalaki jeung awéwé tengah tuwuh, turun tina BMW. Rét. "Papih..., Mamih...?" Dési ngagerendeng.

Fikmin "NU NÉANGAN EMAS"

Rérés sholat Dhuha, Uhé indit ka kebon nu ngan sacangkéwok di pipireun imahna.
Keur anteng macul, karasa aya nu ngagecruk teuas. Ku manéhna dikoréh-koréh. Goréhél, aya nu ngagurilap konéng sagedé bata beureum. Diberesihan.
"Subhanallah walhamdulillah, emas...," leungeun Uhé ngeleper. Buru-buru dibawa balik, ditémbongkeun ka pamajikanna. Éta emas, dibawa ka dayeuh. Dijual. Uhé ngadadak beunghar.

Ti saprak harita, rebun-rebun kénéh Uhé geus macul di kebonna. Sapoé-dua poé, nyamos. Tapi Uhé teu peunggas pangharepan. Poéan katilu, manggih emas deui.
"Kang, sholat Lohor heula!" pamajikanna nyampeurkeun.
"Ké heula, Nyi! Kagok, tangtu loba kénéh emas nu séjénna." Uhé angger macul. Goréhél deui, emas. Uhé mingkin sumanget. Sangu pangirim pamajikanna ogé, teu ditolih. Nepi ka peuting, Uhé anteng kénéh macul. Emas geus numpuk, tapi Uhé teu eureun-eureun ngagali.

Poé isukna, pamajikan Uhé rawah-riwih. Uhé kapanggih geus euweuh nyawaan. Katindihan ku emas.

Fiksi "LADANG TEU MUSYAWARAH"

Uhé ngahuleng. Melong motorna nu ngajogrog. Banna kararempés. Lain tambal-tambaleun deui, geus garundul duanana. Ayeuna mah, indit gawé téh kapaksa kudu rebun-rebun pisan. Nikreuh, leumpang. Ari naék ojég atawa angkot, olok ongkos. Nyasat hirup jadi pagawé leutik, gajihna teu sabaraha. Basa gajihan bulan kamari, karak bisa kabeuli hiji. Kapiran dipasangkeun ogé, ditunda heula wé.
"Kunaon ngahuleng waé, A? Éta kopina geura leueut, bilih tiis mantén!" pamajikanna muraykeun lamunan.
"Tos sasasih Aa mios damel mapah, motor can tiasa dianggo. Mudah-mudahan wé gajihan sasih ieu aya sésana, hoyong mésér ban hiji deui." Nyuruput kopi.
"Aamiin.... Kumaha upami kasbon heula ka dunungan atuh, A? Engkin upami gajihan, kantun motong." Nyusut gegedoh kopi dina biwir Uhé.
"Isin ah! Kasbon nu ti payun ogé, dunungan teu kersaeun motong, kalah dipasihkeun. Aéh, naha Ayang mung nganggo anting sapalih, mana nu sapalih deui?" Uhé ngilikan ceuli pamajikanna.
"Puguh kamari ical, rupina ragrag waktos nyeuseuh di tampian. Hapunten, abdi teu tiasa ngaraksa banda pamasihan ti Aa," pamajikan Uhé ngaheruk.
"Deudeuh teuing...! Keun, engkin upami aya milik, ku Akang dipangmésérkeun sapalih deui, nya?" Uhé ngarangkul pamajikanna.

Poé isukna. Balik gawé, Uhé héhéotan. Bungah.
"Assalaamu 'alaikum...!" Ngetrokan panto.
"Wa 'alaikum salaam warohmatullohi wabarokaatuh...!" Kulutrak, pamajikanna mukakeun panto. Paromanna marahmay. Nyium leungeun Uhé.
"Aa gaduh surprés kanggo Ayang!" Uhé nyéréngéh.
"Abdi ogé sami, gaduh surprés kanggo Aa." Pamajikanna asup ka kamar. Nyampeurkeun deui, mawa ban motor weuteuh.
"Ari Ayang, gaduh artos ti mana?" Uhé neuteup pamajikanna.
"Pan ngical anting nu sabeulah téa," pamajikanna imut.
"Euh, ieu Aa mésér anting sabeulah deui, ladang ngical ban motor...," gégétrét.
Duanana tingharuleng.

Fikmin "KADUHUNG"

Peuting asa ku peteng. Bulan jeung béntang taya némbongan, kalimpudan reueuk hideung nu ngagayot ti beurang kénéh. Hujan nu lir dicicikeun ti langit, kalah nambahan nyongkabna haté. Kasawang, ayeuna Andi keur ngahégak paduduaan jeung Érni, wanoja nu dipikacinta ku kuring.
"Duh, Gusti...! Kalintang sesahna geuning ikhlas téh," batin jumerit. Padahal kuring nu nitah Andi ngawin Érni, malahan mah kuring nu mangmayarkeun keur ipekahna ogé. Kuring percaya ka Andi, sobat dalit nu geus dianggap dulur pet ku hinis. Tapi dina émprona mah, kuring teu mampuh meper timburu. Sapeupeuting guling gasahan, teu bisa meureumkeun panon sakerejep-kerejep acan.

Isuk-isuk, kuring gancang nepungan Andi.
"Geus cukup, Di! Wayahna, Érni serahkeun ayeuna kénéh!" Teuteup panon kuring silalatuan, nempo buuk Andi tapak kuramas.
"Ulah, Kang Andi!" Érni norojol ti kamarna.
"Rarabi téh sanés kanggo heuheureuyan. Tamaha Akang bet bobo talak, abdi alim ngalaman janten randa kaopat kalina!" mencrong kuring.
"Hampura, lur...!" Andi nangkeup Érni pageuh.
Meg!

Fikmin "HITUT CANTIK"

Ti isuk hujan ngecrek. Ngadon ngadadapleu di warung. Tiiseun, euweuh nu meuli. Kabeurangnakeun, hujan téh raat. Bray. Harepan meunang panglaris, nyaangan. Jol, awéwé geulis. Dangdanan gaul, maké kacapanon hideung.
"Badé mésér naon, Néng?" cekéng, soméah. Manéhna kalah peupeureudeuyan. Brot, hitut. Rey, beungeutna bareureum. Kuring teu kuat hayang seuri, teu nyangka nu geulis gé geuning bisaeun hitut tarik. Tapi kaburu inget kana lalakon Hatim Al-asham ti Pa Ustadz. Api-api teu ngadéngé.
"Badé mésér naon?" nanya deui.
"Aya tisu, Kang?" manéhna rampang-reumpeung.
"Oh, aya...." Song, tarigu.
"Tisu, sanés tarigu," rada marahmay.
"Untung torék, jadi teu ngadéngéeun sora nu tadi," manéhna ngagerendeng.
"Di dieu mah teu icalan batu ali," nyéréngéh.
"Euh, ingah! Kasép-kasép, torékna banget!" Gégétrét. Brot deui, hitut. Leuwih tarik jeung bau.
"Éy, tos nuang endog kacingcalang, nya, Néng? Nu ieu mah bau, teu sapertos nu tadi...," kuring ngabarakatak.

Fikmin "MUHALLIL"

Peuting munggaran, pangantén tarung ragot. Uhé, jajaka tingting, manggih Karsih nu geus pangalaman. Sanajan Karsih rangda, tapi geulisna teu éléh ku parawan. Awak bohay, sampulur, taya cawadeunana. Mamayu, nepi ka sababaraha kali mindo. "Kang, abdi alim dikantunkeun...!" Nyulusup kana dada Uhé. "Akang ogé alim papisah deui. Akang nyaah ka Karsih. Tapi, kumaha perkawis jangji Akang?" Celengok, nyium tarang Karsih. "Abdi gé nyaah ka Akang. Wios lah, jangji mah teu kedah diémutan!" Karsih nangkeup mingkin pageuh.

"Geura dileueut atuh kopina, bilih kabujeng tiis!"Karsih imut. Nyusutan buukna ku anduk. "Eu, muhun...!" Uhé ngaregot cikopi. "Kunaon Akang téh bet ngahuhuleng waé?" Ngusap gegedoh cikopi nu némpél dina biwir Uhé. "Akang mah bingung, kedah kumaha atuh?" Neuteup Karsih."Pokona mah abdi alim dikantunkeun!" ngaléndotan. Uhé ngahuleng. Ras kana omongan Obay, popotongan Karsih, "Awas, ulah leuwih ti sakali meutinganana!"

Fikmin "NU HAYANG UMROH"

"Kang, mangga waé atuh angkat nyalira,ngantos cekap duaaneun mah bilih lami teuing...!" Karsih neuteup Uhé, salakina. "Tapi akang mah hoyongna duaan, pankekempelna ogé kénging urang duaan. Keun wé, sabar heula!" Uhé nangkeup tas. Tas anu kacida dipikameumeut ku manéhna. Eusina, duit dua puluh juta, meunang kukumpul sautak-saeutik, ladang Uhé ngojég.Bakating ku geus gilig hayang umroh duaan, bélaan ngadua-duakeun huap pikeun ngahontaléta cita-citana.

"Jang Uhé, tulungan! Itu...Si Udin katabrak motor...!" Ma Ucih ngagedoran panto. Rawah-riwih. "Innalillahi...!" Uhé jeung Karsih, getap kaluar ti imahna. Muru ka jalan.Bréh, Udin ngagolér, baloboran getih. "Deudeuh teuing...!" Udin dipangku. Ditaékeun kana motor,didempét di tengah ku Karsih. Udin, anak Ma Ucih, karék sabulan ditinggalkeun maot ku bapana. Ayeuna betnandangan musibah.Nepi ka rumah sakit. "Punten, kanggo nulungan pasén, kedah aya uang jaminan dua puluh juta!"Suster di UGD ngasongkeun berkas-berkas pamariksaan. Rét, Uhé jeung Karsih kana tas.

Fikmin "Jang Kaca Jeung Cép Waja"

"Tong deukeut-deukeut ka kuring, ih! Jung nyingkah sing jauh!" Jang Kaca undur-unduran.
"Wayahna, aing hayang nyoba kakuatan manéh!" Bang Palu ngadeukeutan.
"Ampun...! Ampun...!" Jang Kaca murungkut. Sieun.
"Rasakeun, yeuh!" Teu antaparah, habek Bang Palu nakol Jang Kaca. Geprék. Jang Kaca awakna ancur. Harepan pikahareupeunana mancawura, teuing ka mana. Ceurik ngageunggeuik. Nyalahkeun nasib.

Rét, Bang Palu ka Cép Waja.
"Manéh hayang ditakol ogé?" molotot.
"Mangga, sadaya-daya," Cép Waja imut.
"Oh, manéh nangtang?" Bang Palu nyentak.
"Teu pisan-pisan, nun!" Cép Waja angger kalem.
"Yeuh atuh, rasakeun!" Bang Palu ngawahan. Séak, narajang Cép Waja.
"Deui, nu palih dieu...!" Cép Waja malik. Ngasongkeun awakna nu sabeulah deui. Habek, ditakol deui satakerna. Cép Waja bulak-balik ditakolan ku Bang Palu. Teu saeutik ogé Cép Waja rumahuh.
"Alhamdulillah...!" manéhna muji syukur. Pamustunganana, Cép Waja nelah jadi Dén Bedog anu leuwih komaraan. Hirupna tinemu jeung kabagjaan.

Fikmin "SABIL"

Mangpirang rasa pagalo jadi hiji. Baluweng jeung nalangsa mugagkeun bagja. Kuring neuteup Kirana, Si Cikal nu jadi kareueus kulawarga. Kabaya bodas sakelir jeung tiung nu dipapaés ku manglé, nambahan moncorong kageulisanana.
"Hapunten abah, geulis...! Asa teu téga abah kudu népakeun wiwirang ka hidep. Tapi abah bingung, kudu kumaha pipetaeun," gumerendeng. Cipanon teu kaampeuh, murubut maseuhan pipi. Hanjakal. Napsu nu matak kaduhung, kiwari diri katut buah haté nu katempuhan.
"Abah, rombongan bésan tos sumping," pamajikan muraykeun lamunan. 
"Kudu kumaha atuh?" mencétan tarang nu karasa ranyud.
"Tos wé ku abah, pan Kirana téh anak urang. Saupamana dibolékérkeun, tada teuing wirangna. Kumaha mun bésan ngabolaykeun? Karunya ka budak!" pamajikan méré bongbolongan.

"Mangga, walina ka payun!" sora panghulu lir gelap salésér. Meg. Asa aya nu nyentok jajantung. Haté mingkin sabil. Meureumkeun panon. Istighfar.
"Punten, abdi teu gaduh hak ngawalian. Nyanggakeun ka wali hakim...!" tatag. Nu hadir tingraringeuh.
"Duh, Gusti...! Abdi langkung sieun ku Anjeun," batin jumerit.