Sanajan teu ngarti naon maksudna, angger dilakonan. Bari leumpang, kuring nyabutan bulu tina kamocéng. Diragragkeun sapanjang jalan, ti imah kuring nepi ka bumi Mama Ajengan.
"Aya sabaraha bulu tina kamocéng téh, Cép?" Mama Ajengan naros.
"Eu..., langkung ti saratus. Abdi kérok waé ngétangna, Mama...," kuring tungkul.
"Pulungan deui bulu kamocéngna, jung! Engké, balik deui ka dieu!"
Kuring ngahuleng. Tapi teu wani baha kana panitah guru, tangtu aya pangajaran di satukangeunana.
Kuring mapay deui jalan nu tadi kaliwatan. Néangan bulu kamocéng. Sihoréng geus areuweuh, katebak ku angin meureun. Boa aya nu némpél dina motor atawa mobil, kabawa teuing nepi ka mana. Panasaran, unggal rungkun diriksaan. Dipapay ka unggal gang. Nepi ka imah, awak baseuh ku késang. Bulu kamocéng ngan kapanggih lima siki.
Kuring balik deui ka bumi Mama Ajengan. Naék ojég, geus lungsé pisan ari kudu leumpang mah.
"Kapanggih sabaraha bulu kamocéng téh?" Mama Ajengan ngabagéakeun bari imut.
"Mung kapendak lima...," pipi kuring karasa panas, bakating ku éra.
"Tah, éta bulu kamocéng téh ibarat fitnah. Nu matak, fitnah disebutkeun leuwih kejem tibatan maténi. Sok, lenyepan wé ku sorangan!"
Tidak ada komentar:
Posting Komentar