Fikmin "LAUK PAÉH"

Balik ti Bayah, ngahaja nyimpang di Palabuan Ratu. Meuli lauk keur beuleumeun. Ari lauk anyar ngala ti laut mah, pasti pédo dibeuleumna. Nepi ka imah, langsung diasongkeun ka indung.
"Mah, ieu lauk kanggo beuleumeun engkin wengi," cekéng.
"Enya, keun urang rasanan. Ké urang meuli heula keur bungbuna, euweuh uyah-uyah acan puguh," Mamah mukaan kérésék. Lauk dibahékeun kana ayakan.
"Pan laukna ogé ti laut, piraku diuyahan?" garo-garo teu ateul.
"Najan laukna cicing di laut, ari hirup mah, awakna teu jadi asin. Mun laukna paéh, dikeueum dina cai uyah sakeudeung ogé, tangtu langsung asin," Mamah mésem. Kuring unggut-unggutan, karék nyaho.

Peutingna, kuring ka dapur rék meuleum lauk.
"Mah, laukna di mana?" alak-ilik.
"Pan di dinya..., dina kulkas," waler Mamah.
"Teu aya, ah!" Ngotéktak eusi kulkas, angger teu kapanggih.
"Cép, itu geuning lauk téh!" Mamah nyorowok ti tengah imah.
Gura-giru disampeurkeun. Bréh, lauk nu meunang nguyahan keur niup tarompét di buruan.

#Fikmin "NU GÉLO"

Wanci harieum beungeut. Barudak nu karék budal ti masigit, ramé ngabring-ngabring nu gélo anu kabeneran ngaliwat.
"Nu gélo...! Nu gélo...!" Barudak réang, surak. Aya nu ngajeprétan ku samping, aya ogé nu nimpugan ku batu.
"Karunya atuh, dak! Tong disarurakan waé, gandéng!" Mang Uhé ngageunggeureuhkeun. Jep, barudak téh jempé. Nu gélo ngabegégan, tuluy indit bari sarangah-séréngéh sorangan.
"Ari Mang Uhé ti mana wayah kieu mamanggul pacul?" saurang budak nanya.
"Tos ti sawah. Usum hujan kieu mah kudu mindeng ngaroris, bisi aya galengan anu rempag," Mang Uhé ngajawab sabari ngenyot udud Djinggona. Jegoh, batuk.
"Can sholat Maghrib atuh, Mang?" Budak nanya deui.
"Bujeng-bujeng sempet sholat!" Mang Uhé ngingkig. Balik.
Barudak silih rérét. "Nu gélo...! Nu gélo...!" réang deui sarurak, mingkin ayeuh-ayeuhan. Nutur-nutur Mang Uhé.