#Fikmin "NU GÉLO"

Wanci harieum beungeut. Barudak nu karék budal ti masigit, ramé ngabring-ngabring nu gélo anu kabeneran ngaliwat.
"Nu gélo...! Nu gélo...!" Barudak réang, surak. Aya nu ngajeprétan ku samping, aya ogé nu nimpugan ku batu.
"Karunya atuh, dak! Tong disarurakan waé, gandéng!" Mang Uhé ngageunggeureuhkeun. Jep, barudak téh jempé. Nu gélo ngabegégan, tuluy indit bari sarangah-séréngéh sorangan.
"Ari Mang Uhé ti mana wayah kieu mamanggul pacul?" saurang budak nanya.
"Tos ti sawah. Usum hujan kieu mah kudu mindeng ngaroris, bisi aya galengan anu rempag," Mang Uhé ngajawab sabari ngenyot udud Djinggona. Jegoh, batuk.
"Can sholat Maghrib atuh, Mang?" Budak nanya deui.
"Bujeng-bujeng sempet sholat!" Mang Uhé ngingkig. Balik.
Barudak silih rérét. "Nu gélo...! Nu gélo...!" réang deui sarurak, mingkin ayeuh-ayeuhan. Nutur-nutur Mang Uhé.