Waktu mimiti datang rasa éta, teu pati hayang miroséa. "Sabodo teuing, ah! Nu enggeus-enggeus gé sok jadi manggih kapeurih!" cekéng, gumerendeng. Diantep. Angger anteng neuteup langit peuting anu peteng. Ngahurun balung, dipépéndé ku kasimpé. Tapi mingkin lila, asa mingkin ripuh karasana. Ditahan-tahan, kalah asa kasiksa. Kawas cacing kapanasan, teu genah cicing kahudang ku panasaran. Kitu salah, kieu lain.
Ah, rasa éta téh geuning lir béntang nu mapaésan petengna langit peuting. Éndah. Salah sahiji kani'matan anu dipaparinkeun ku Allah ka makhlukNa. Rasa anu pasti kungsi dirasakeun ku sakabéh jalma. Lah-lahan diayonkeun. Ati-ati, dirarasakeun. Rasa éta mingkin sumarambah. Ni'mat anu teu bisa dikedalkeun ku ungkara basa, teu bisa digambarkeun ku kotrétan péna. Peureum beunta, poho kana sagala rupa. Mungguh napsu anu digugulu, badan anu katempuhan. Kalalanjoanan. Bongan nurutkeun kahayang garoganyang. Antukna lédéh deui. Peurih deui.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar