Keur anteng ngadaweung di tepas, ngopi sabari ngararasakeun ni'matna udud. Tatangga hareupeun, kaluar ti imahna. Randa méncrang. Maké calana pondok, ka luhurna lékmong. Ngadon senam. Mimitina mah teu pati dipaliré, éra ku kopéah. Tapi barang manéhna dodongkoan, teu kahaja katempo aya nu tinggulantung sagedé mélon. Rey. "Astaghfirullah...!" Ngusap beungeut. Ramo-ramo rada dipéléngékeun, ngintip saeutik. Buru-buru istighfar deui. "Wah, di jero ogé aya nu kitu mah," ngomong sorangan. Jung, nangtung. Rada moyongkod. Aya nu nulak, calana karasa nyeregan.
Sup, ka imah. Cetrék, pantona dikonci. "Mah, Mamaaah...!" ngageroan pamajikan. "Ieu, di pawon!" Pamajikan nyelengkeung. Muru ka dapur. Sirah langleng. Calana mingkin sereg, leumpang mingkin moyongkod. Bréh, pamajikan keur gégéroh. Can mandi-mandi acan. Buukna dibeungkeut ku karét geulang, maké daster belél anu geus tilu poé can ganti. Nu asalna nulak téh ngadadak ngulapés. Calana ngalogoran.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar