Wanci janari, kahudangkeun sms sono ti manéhna, "Aa, geura gugah...!" Nguliat. Wegah, panon asa beurat rék dibeuntakeun. Teu kungsi lila, kirining asih noélan ceuli, "Assalamu 'alaikum...!" pokna. "Wa 'alaikum salam...!" ngeletek, heuay. "Aa tos ka jamban?" leuleuy, ngageterkeun haté. "Teu acan...héhéhé..." cekéng, éra. "Énggalan atuh! Saur Néng ogé teu kénging begadang waé, ih!" kabayangkeun sabari manyun, lucu. "Muhun, ieu ogé badé. Tos, nya..." ngarawél anduk. Ngagidig ka kamar mandi.
Sholat sunat sababaraha rakaat, dituluykeun ngaderes Al-Qur'an. Jadi kabiasaan anyar sanggeus wawuh jeung manéhna. Lain, lain pédah hayang kapajah, tapi éstu didadasaran ku kasadaran. Sok ngahaja ménta dihudangkeun, rumasa kuring mah kebluk. Hésé saré, hésé hudang. Manéhna nu jadi pangjurung sumanget kana ibadah. Kaluhungan élmu tur amalna pisan anu numuwuhkeun katrésna dina jero dada. Karék panggih sakali basa ta'aruf, sapuk jangji moal manggihan deui iwal ti waktuna ngakhitbah. Haté mah geus kumejot hayang geura ngahiji, nyungsi jatukrami, murih ridho Ilahi.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar