#Fikmin "NGAIT ATI DI CIMINDI"

Fiksi * Ngait Ati Di Cimindi *

Rada wegah dibéré pancén kudu ka Pangandaran téh. Teu parurun nguruskeun pagawéan ari haté keur teu genah mah. "Wayahna, saheulaanan! Mun si Adé geus balik ti Cirebon, kajeun rék nitah manéhna ngagantikeun Énté! Itung-itung sakalian ngababangbrangkeun wé, méh teu inget waé ka si Néni!" Husén, dunungan sakaligus babaturan ngeukeuhan. Apaleun pisan lalakon kuring keur kanyenyerian ditinggalkeun kawin ku kabogoh.

Cék in di Hotél Malabar, hareupeun basisir pisan. Tibang kaluar sakeudeung, ngadon ngopi di Bamboo Café. Tuluy langsung ngaringkeb, teu kaluar-luar deui.
Isuk-isuk nuluykeun lalampahan. Mapay-mapay jalan Pangandaran-Cijulang anu aspalna geus teu katempo. Logak sagedé-gedé pamandian munding. Ti Parigi méngkol ka katuhu, nyokot jalan ka Cigugur. Bras ka Cimindi, mengkol ka kénca.

"Assalamu 'alaikum...!" uluk salam. "Wa 'alaikum salaam...! Aéh, Pa Umar! Tos diantos-antos pisan. Saur Pa Husén aya order énggal?" Pribumi daréhdéh. Pa Adé, supplier baréto, karék dilongok deui.
"Muhun, Pa! Numawi abdi dipasihan pancén ka dieu ogé!" cekéng.
Torojol awéwé nanggeuy baki, mawa kopi jeung kadaharan.
"Mangga, dileueut!" imut, katempo pipina kempot lir liang undur-undur. Kuring molohok, kasima. Jadi inget ka Preity Zinta, teu dipiceun sasieureun. "Nepangkeun, Pa! Rayi abdi nu bungsu, nembé lulus ti Unpad," Pa Adé ngagebah.
"Aéh, muhun," kaéraan. Ngasongkeun leungeun. "Désy...!" sorana handaruan éh halimpu. Ter, awak dadak sakala asa kasetrum.
Kring. "Pagéto Énté balik wé! Si Adé geus datang, isukan rék dititah ka dinya," sora Husén dina telepon. "Kajeun, teu kudu di titah kadieu! Ana moal balik-balik, betah ayeuna mah!" Klik, hénpon dipareuman. Rét ka Dési. Imut deui. Jeblag.