"Préén! Prééén...!" Mang Acéng hantem mencétan klakson. Mobil anu hareupeun, eureun teu méré lampu sén heula jaba rada nengah. Tapi supirna angger haré-haré. Kapaksa mundur saeutik, dipéngkolkeun ka katuhu. "Sing eucreug mawa mobil téh atuh, nyét!" Mang Acéng sesengor pas meneran mobil ngaréndéng. "Hus! Tong kitu, Mang!" ngélingan. "Keuheul atuda, A!" Keukeuh ambek. Méméh ngagas, manéhna ngacungkeun peureup heula.
Teu disangka-sangka, mobil téh ngudag. Mang Acéng kaciri rada reuwaseun, mobil dibalapkeun.
"Kadé atuh, Mang! Saur abdi gé naon, jadi piributeun!" Nyekel jok tipepereket, sieun cilaka.
Palebah jalan anu lempeng, mobil kasiap. Dipalangkeun. Cekiiit. Mang Acéng ngerém, paromanna pias. Ngalieuk ka kuring anu keur ngusapan tarang, tidagor kana dashboard.
Tina mobil turun duaan, buukna carepak. "Kaluar, siah!" Nodongkeun péstol. Mang Acéng ngayekyek, kuring ngeleper. Anu saurang ngagedoran kaca mobil palebah Mang Acéng. "Dooor!" Péstol dibekaskeun ka luhur, geus keseleun meureun kaca teu dibuka waé. Kaambeu bau hangseur, calana Mang Acéng katempo baseuh. Aya nu ngucur kana jok. Anu di luar gegedor deui. "Buka wé, Mang!" Cekéng. Rada mandeg-mayong Mang Acéng mukakeun kaca mobil, beungeutna mingkin pias. "Pu...punten wé, Pa...!" Mang Acéng acong-acongan ménta dihampura. "Sayah mah ngudag téh rék ménta seuneu! Ti tadi rék nyeungeut roko euweuh panékérna!" Lalaki nu nyekel péstol ngaluarkeun bungkus roko tina kantong jékétna.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar