Kadéngé sora motor asup ka buruan. "Itu Apa tos sumping!" Néng Amél muru lawang panto. "Apa, ieu aya Aa téa!" Semu jigrah. Dug. Jajantung ratug. Ngimpleng-ngimpleng piomongeun. Sanajan gedé wawanén ogé, rumasa kana ngomong mah teu pati capétang.
"Assalamu 'alaikum...!" Sepuh nganggo kopéah haji imut, pinuh ku komara. "Wa 'alaikum salam...!" Buru-buru dicium leungeunna. Gék, diuk deui. Rada élékésékéng, teu cara tadi.
"Tos lami?" Teu leupas ti imut. "Eu, némbé sapuluh menitan," neger-neger manéh. "Sok atuh sabari dileueut saaya-aya, kieu geuning di kampung mah!" Ngasong-ngasong anu ngabarak dina méja. Nyokot manggah sakeureut. Dihuapkeun, kapelag. Eueuleugeugan. Rey, beungeut bareureum. Pimitohaeun api-api teu nempo, tapi kaciri nahan piseurieun. Leguk, nginum. "Abdi dongkap seja nyanggakeun silaturrahmi. Salangkungna, badé nyuhunkeun widi wiréh abdi miharep ka tuang putra...!" Tungtungna mah ngagorolang, kabawa teger ku kasoméahan pribumi. "Nya ari sepuh mah mung tiasa ngadu'akeun, teu langkung jinis pada jinis nu badé ngalakonanana!" Neuteup, bangun hayang neuleuman eusi haté kuring. "Alhamdulillah...!" Karasa ngemplong. Ngong, sora adzan Ashar. "Hayu urang ka masjid sasarengan!" Cengkat. Kuring ngiclik nuturkeun. Sapapanjang jalan ngawangkong, asa jeung kolot sorangan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar