#Fikmin "NU NYASAB"

"Néng, méngkolna ti anu aya plang Gunung Menyan nya?" Sora si Aa kasaeur gandéngna patalimarga. "Sanés, Aa! Lempeng deui teras!" Pepeta, poho dina telepon mah moal gé katempo.
Lengo deui-lengo deui, nyeri beuheung sosonggéteun. Kuduna mah sapuluh menit gé geus nepi. Langit angkeub, pihujaneun geus ngagayot. Melang.
Kring. "Néng, geuning lempeng mah kalah ka Leuwi Liang?" Si Aa nelpon deui. "Euleuh, ari tadi pan saurna tos di péngkolan Gunung Menyan?" Cekéng, héran. "Tadi mah di Cémplang, pan aya plang geuning!" Beresin, kakebulan tayohna mah. "Oh, panginten téh tos lebet ka jalan palih dieu? Mulih deui ka Cémplang atuh, teras méngkol ka katuhu! Taroskeun wé Pa H. Ma'mun, kapala SMK!" Rék tutunjuk deui. Teu jadi, kaburu inget.
Hujan ngagebrét, guludug dor-dar. Kurunyung si Aa dina motor. Jibrug. Buru-buru dibagéakeun. "Hapunten Néng, Aa!" Ngasongkeun anduk. "Ah, keur nembéan téh kalah ngalejokeun Néng mah! Janten wéh Aa kahujanan!" Ngadelék tapi sabari seuri. Lucu. Matak kagugu, sagala rupa téh teu weléh dibarung ku heureuy.