Diabringkeun ku kadang warga. Ragem maca sholawat. Leumpang ngagandeuang, gagah maké jas meunang nyéwa. Réngsé sérén-sumérén, dituluykeun kana akad nikah. Ngaréndéng pagégéyé narima pangwilujeng ti sémah ondangan. Aya nu nyebut ngiring bingah, aya nu nyebut ngiring raos. Popoyongkodan api-api ajrih, padahal nyumputkeun nu nulak di jero calana. Sababaraha kali diomékeun, calana karasana ngan sereg waé. Capé sasalaman nepi ka sasanggaleun.
"Aa, gugah...!" karasa awak aya nu ngageubig-geubig. Nyah, beunta. Gigisik. Rucang-riceng. Katempo nu tadi babarengan dina impian awakna dibulen anduk wungkul, buukna baseuh. Koréjat. Noong ka jero simbut. Gebeg. "Naha Aa aya di dieu sareng Enéng?" gagaro sirah. "Pan kamari siang urang tos nikah!" imut, pipina bareubeu. "Na enya?" nginget-nginget. "Iyééy, ari Aa! Énggalan ka jamban, urang berjamaah netepan Subuh! Engkin tos netepan, raosan deui wé supados yakin sanés ngimpén!" nyikikik, nutupan biwirna. Ngajewang anduk, ngagidig ka kamar mandi sabari tetep ngahuhuleng.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar