#Fikmin "KANYAHOAN"

"Alkalamu, utawi ngaran kalam. Iku huwa, utawi
iya kalam...!" Kadéngé sora santri leutik keur
sarorogan di madrasah. Jaéd, anu asalna pura-
pura muriang waktu dititah ngaji, cengkat.
Keteyep, kuliwed ka tukangeun kobong. Gajleng ngaluncatan
pager. Leumpang rusuh mapay-mapay galengan sawah.

"Tos lami, Nyi?" haruhah-haréhoh. "Teu acan, nembé ogé lima
menitan!" Nyi Hindun tungkul semu éra. "Bapa nuju ka mana,
kitu?" Jaéd nyéréngéh, culang-cileung. "Bapa mah nuju ka
balong, marab lauk!" Nyi Hindun angger tungkul. Nyasat Jaéd
susulumputan bobogohan jeung Nyi Hindun téh, atuda anakna
Kang Haji Bakar, guru ngaji anu dipikaajrih. Mantak
keueung, mun ngalamar teu katalar Alfiyah-alfiyah acan mah.
Ari Jaéd, dadamping ogé can bener.

Jaéd diuk usad-ised ngadeukeutan. Leungeunna jeujeungkalan
rék nyekelan leungeun Nyi Hindun. Teu kanyahoan, aya nu
ngahiuk ti tukangeun. "Wadaaaw!" Jaéd ngagoak, adug-
songkol sabari nyenyekelan leungeunna. Ngalieuk ka asal
datangna nu nyamber leungeun. Katempo Kang Haji Bakar
keur ngulang-ngulang iteuk.