Motor nyemprung meulah nyelecepna angin peuting dayeuh Bogor. Eureun heula di parapatan Warung Jambu. Kapegat lampu mérah. Kabiasaan goréng, kusiwel ngaluarkeun udud. Diseungeut. "Bagi duitnya dong, Om!" Budak awéwé umuran lima taun noél. Kuring ngacungkeun leungeun katuhu, keur kagok. Budak taralak-tirilik namprak ka saban jalma. Teu téga. Rumpu-rampa, ngodok pésak. Budak digupayan. Song duit salambar, lima rébu. Budak jigrah, ngaléos teu nuhun-nuhun acan. Ngahuleng sawatara jongjongan. Kaburu kagebah ku sora klakson jeung gurang-gerungna kenalpot, lampu geus robah kana héjo. Ngoper gigi, motor maju deui.
Pikiran masih kénéh inget ka budak tadi. Ras ka si bungsu anu umurna moal jauh béda. Teu karasa, cipanon ngeclak. Néangan tempat muter arah, ngadon balik deui. Budak keur diuk dina trotoar. "Ikut sama Om, yuk!" Cekéng. Digabrug, diceungceurikan. "Woy! Ngapain lu ganggu anak gua!" Aya nu nepak taktak. Dilieuk. Lalaki jangkung badag, leungeunna anu sagedé kohkol pos ronda pinuh ku tato. Jung, nangtung. Hayang ngalayanan. Tapi katempo aya dua baturna nyampeurkeun ti peuntaseun jalan, dina leungeunna gugurilapan péso balati. Wawanén ngadadak murengked. Kapaksa naék deui kana motor. Jius, indit. "Hampura anaking...!" Batin jumerit.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar