Fikmin "NU NÉANGAN EMAS"

Rérés sholat Dhuha, Uhé indit ka kebon nu ngan sacangkéwok di pipireun imahna.
Keur anteng macul, karasa aya nu ngagecruk teuas. Ku manéhna dikoréh-koréh. Goréhél, aya nu ngagurilap konéng sagedé bata beureum. Diberesihan.
"Subhanallah walhamdulillah, emas...," leungeun Uhé ngeleper. Buru-buru dibawa balik, ditémbongkeun ka pamajikanna. Éta emas, dibawa ka dayeuh. Dijual. Uhé ngadadak beunghar.

Ti saprak harita, rebun-rebun kénéh Uhé geus macul di kebonna. Sapoé-dua poé, nyamos. Tapi Uhé teu peunggas pangharepan. Poéan katilu, manggih emas deui.
"Kang, sholat Lohor heula!" pamajikanna nyampeurkeun.
"Ké heula, Nyi! Kagok, tangtu loba kénéh emas nu séjénna." Uhé angger macul. Goréhél deui, emas. Uhé mingkin sumanget. Sangu pangirim pamajikanna ogé, teu ditolih. Nepi ka peuting, Uhé anteng kénéh macul. Emas geus numpuk, tapi Uhé teu eureun-eureun ngagali.

Poé isukna, pamajikan Uhé rawah-riwih. Uhé kapanggih geus euweuh nyawaan. Katindihan ku emas.