Arman, sobat dalit keur di SMA. Ti saprak lulus, can kungsi panggih deui. Kamari meunang nomer hapéna ti babaturan, tuluy wé ditelepon. Sihoréng kabeneran Arman jeung pamajikanana keur ulin ka Sukabumi, dayeuh panganjrekan kuring. Poé ieu, jangjian rék panggih sakalian silihwawuhkeun pamajikan.
"Énggalan atuh, Ayang...!" Ngelol ti lawang panto kamer. "Sakedap deui, teu acan bérés dangdosna." Pamajikan memener tiungna. Keteyep. Ditangkeup ti tukang. Celepot, dicium. "Iiih...!" Ogo. Rarabi anu ngadua kalian ka manéhna mah. Kuring duda, manéhna rangda. Alhamdulillah, runtut raut. Nyaah ku bageurna, béda pisan jeung Déwi, pamajikan anu ti heula. "Hayu atuh! Saurna énggalan?" Pamajikan ngaleupaskeun tangkeupan. Sumanget rék nepungan sobat téh. Arman pasti ngacungkeun jempol, kuring boga pamajikan geulis.
Nepi ka tempat nu dijangjikeun. Ti kajauhan, katempo Arman gugupay. Disampeurkeun. Gok. "Dési...?" Arman nunjuk pamajikan kuring. Pamajikan ngarénjag. Malieus. "Geuning wawuh...?" Héran. "Dési téh...urut pamajikan urang...!" Arman samar polah. Jol, ti tukangeun Arman. Gebeg. "Déwi...?"
Tidak ada komentar:
Posting Komentar