Uhé ngahuleng. Melong motorna nu ngajogrog. Banna kararempés. Lain tambal-tambaleun deui, geus garundul duanana. Ayeuna mah, indit gawé téh kapaksa kudu rebun-rebun pisan. Nikreuh, leumpang. Ari naék ojég atawa angkot, olok ongkos. Nyasat hirup jadi pagawé leutik, gajihna teu sabaraha. Basa gajihan bulan kamari, karak bisa kabeuli hiji. Kapiran dipasangkeun ogé, ditunda heula wé.
"Kunaon ngahuleng waé, A? Éta kopina geura leueut, bilih tiis mantén!" pamajikanna muraykeun lamunan.
"Tos sasasih Aa mios damel mapah, motor can tiasa dianggo. Mudah-mudahan wé gajihan sasih ieu aya sésana, hoyong mésér ban hiji deui." Nyuruput kopi.
"Aamiin.... Kumaha upami kasbon heula ka dunungan atuh, A? Engkin upami gajihan, kantun motong." Nyusut gegedoh kopi dina biwir Uhé.
"Isin ah! Kasbon nu ti payun ogé, dunungan teu kersaeun motong, kalah dipasihkeun. Aéh, naha Ayang mung nganggo anting sapalih, mana nu sapalih deui?" Uhé ngilikan ceuli pamajikanna.
"Puguh kamari ical, rupina ragrag waktos nyeuseuh di tampian. Hapunten, abdi teu tiasa ngaraksa banda pamasihan ti Aa," pamajikan Uhé ngaheruk.
"Deudeuh teuing...! Keun, engkin upami aya milik, ku Akang dipangmésérkeun sapalih deui, nya?" Uhé ngarangkul pamajikanna.
Poé isukna. Balik gawé, Uhé héhéotan. Bungah.
"Assalaamu 'alaikum...!" Ngetrokan panto.
"Wa 'alaikum salaam warohmatullohi wabarokaatuh...!" Kulutrak, pamajikanna mukakeun panto. Paromanna marahmay. Nyium leungeun Uhé.
"Aa gaduh surprés kanggo Ayang!" Uhé nyéréngéh.
"Abdi ogé sami, gaduh surprés kanggo Aa." Pamajikanna asup ka kamar. Nyampeurkeun deui, mawa ban motor weuteuh.
"Ari Ayang, gaduh artos ti mana?" Uhé neuteup pamajikanna.
"Pan ngical anting nu sabeulah téa," pamajikanna imut.
"Euh, ieu Aa mésér anting sabeulah deui, ladang ngical ban motor...," gégétrét.
Duanana tingharuleng.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar