Mangpirang rasa pagalo jadi hiji. Baluweng jeung nalangsa mugagkeun bagja. Kuring neuteup Kirana, Si Cikal nu jadi kareueus kulawarga. Kabaya bodas sakelir jeung tiung nu dipapaés ku manglé, nambahan moncorong kageulisanana.
"Hapunten abah, geulis...! Asa teu téga abah kudu népakeun wiwirang ka hidep. Tapi abah bingung, kudu kumaha pipetaeun," gumerendeng. Cipanon teu kaampeuh, murubut maseuhan pipi. Hanjakal. Napsu nu matak kaduhung, kiwari diri katut buah haté nu katempuhan.
"Abah, rombongan bésan tos sumping," pamajikan muraykeun lamunan.
"Kudu kumaha atuh?" mencétan tarang nu karasa ranyud.
"Tos wé ku abah, pan Kirana téh anak urang. Saupamana dibolékérkeun, tada teuing wirangna. Kumaha mun bésan ngabolaykeun? Karunya ka budak!" pamajikan méré bongbolongan.
"Mangga, walina ka payun!" sora panghulu lir gelap salésér. Meg. Asa aya nu nyentok jajantung. Haté mingkin sabil. Meureumkeun panon. Istighfar.
"Punten, abdi teu gaduh hak ngawalian. Nyanggakeun ka wali hakim...!" tatag. Nu hadir tingraringeuh.
"Duh, Gusti...! Abdi langkung sieun ku Anjeun," batin jumerit.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar