Peuting munggaran, pangantén tarung ragot. Uhé, jajaka tingting, manggih Karsih nu geus pangalaman. Sanajan Karsih rangda, tapi geulisna teu éléh ku parawan. Awak bohay, sampulur, taya cawadeunana. Mamayu, nepi ka sababaraha kali mindo. "Kang, abdi alim dikantunkeun...!" Nyulusup kana dada Uhé. "Akang ogé alim papisah deui. Akang nyaah ka Karsih. Tapi, kumaha perkawis jangji Akang?" Celengok, nyium tarang Karsih. "Abdi gé nyaah ka Akang. Wios lah, jangji mah teu kedah diémutan!" Karsih nangkeup mingkin pageuh.
"Geura dileueut atuh kopina, bilih kabujeng tiis!"Karsih imut. Nyusutan buukna ku anduk. "Eu, muhun...!" Uhé ngaregot cikopi. "Kunaon Akang téh bet ngahuhuleng waé?" Ngusap gegedoh cikopi nu némpél dina biwir Uhé. "Akang mah bingung, kedah kumaha atuh?" Neuteup Karsih."Pokona mah abdi alim dikantunkeun!" ngaléndotan. Uhé ngahuleng. Ras kana omongan Obay, popotongan Karsih, "Awas, ulah leuwih ti sakali meutinganana!"
Tidak ada komentar:
Posting Komentar