"Ari nu ngaranna sabar nyaéta di mana-mana meunang kateu ngeunahan, teu bébéja ka sasaha anging ka Allah. Upama masih kénéh curhat ka papada makhluk mah, éta can kaasupkeun kana sabar dina harti anu sabenerna. Kahartos?" Ustadz Ohim pepeta. "Kahartos...!" Jama'ah ngajawab ragem.
"Sabar kabagi tilu. Kahiji, sabar dina to'at. Kadua, sabar dina ma'siyat. Katilu, sabar dina musibah," Ustadz Ohim mérélé nerangkeun ngeunaan bab sabar.
Rérés pangajian, jama'ah paheula-heula balik. Puguh gé di masjid mah kawas manuk dina jero kurung, teu betah. Ustadz Ohim jeung Uhé kaluar pangpandeurina. Ustadz Ohim alak-ilik.
"Jadol téh, sendal anyar aing aya nu maok!" kekerot.
"Sabar, Pa Ustadz...!" Sabar nomer katilu éta téh," Uhé nyéréngéh.
"Yéy, bieu mah ngetés antum wungkul. Alhamdulillah, hartina pangajian tadi bener-bener kaharti," teu éléh géléng.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar