Anteng neuteup bulan sapasi di wiati, pipikiran sumoréang ras ka mangsa nu katukang, karasa pating sérédét, batin ngageunggeuik, haté ceurik balilihan.
"Hapunten A, sok sanaos kanyaah abdi tan wates wangenan, abdi ogé percanten kana wening asihna Aa, namung dalah dikumaha da geuning sepuh abdi teu panujueun kana hubungan urang!" pokna dumareuda. "Naha Néng? Pan Aa teu acan pendak-pendak acan sareng sepuh Enéng?" cekéng rada ngeleper. "Abdi wawartos yén Aa tos duda, Bapa langsung nyarékan laklak dasar, majar naon anu tiasa diharepkeun ti Aa, mantak janten duda ogé hartosna tos gagal janten imam kulawarga! Ku abdi tos dijelaskeun namung Bapa keukeuh teu onggét-onggét!" Néng Lusi ngagukguk. Asa dibéntar gelap tengah poé éréng-éréngan, awak leuleus satulang-sandi, harepan ancur burakrakan
Rét kana surat ondangan anu ti tadi ngagogolér, karasa aya anu peurih dina kongkolak panon. Neuteup deui wiati, bulan sapasi geus teu némbongan, peuting karasa mingkin peteng, kabayangkeun diri sakaparan-paran mapay jalan sorangeun sorangan deui.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar