Nyeri, peurih, eungap, ngagalo jadi hiji, mun kongang mah asa hayang gogoakan di luhur suhunan. Haté ngalenyap mireungeuh anu keur dilamunkeun, aya di tungtung hénpon. "Aa...!" teu kebat kasilih ku eurih-euriheun. Diantep, direureungeukeun. "Enéng kedah kumaha...?" pokna. Hemeng, can kapaham naon maksudna. "Enéng kabur ti rorompok!" Gebeg, melang. "Kunaon, Néng?" kuring némpas. "Énjing kulawarga Kang Anang badé ngalamar. Enéng inggis Kang Anang teu tiasa nampi upami uningaeun kaayaan Enéng anu saleresna!" kadéngé ngagukguk. Ras inget, anjeunna pernah balaka yén tilu taun katukang geus ilang mustika gara-gara digadabah lima lalaki bangkawarah. "Deudeuh teuing, Néng! Aa cinta ka Salira sakumaha ayana, wangsul deui wé ka Aa!" haté ngagerentes, tapi teu wasa ngedalkeunana. "Enéng ayeuna énggal mulih, hawatos bilih sepuh deudeupeun. Upami Kang Anang pameget sajati, tangtos bakal tiasa nampi!" cekéng. Kuring ngagelendut méré pépéling.
Poéan papangantén, karasa ngemplong, ngarasa bagja anjeunna nyanding jeung lalaki soléh, anu leuwih pantes batan kuring.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar