"Saleresna mah Mamih téh isin, Cép! Tapi duka ka saha deui badé nyuhunkeun tulung. Ti saprak Papih ngantunkeun, Mamih sareng Si Enéng katalangsara diusir ku putra-putra kawalon Mamih, dugi ka ayeuna suntrang-santrung teu puguh dumuk. Hapunten, rumaos Mamih dosa ka Encép...!" pokna. Ngagukguk, ceurik.
Asa sugema. Haté surak, hayang mupuas. Anu dipiharep, ahirna laksana. Bisa mulangkeun kanyeri ka urut mitoha anu baréto nundung ti imahna, maksa megatkeun duriat jeung pamajikan alatan kuring mulan-malén nganggur. Tapi dipikir deui, asa ngahelas nempo kaayaanana. Anu baréto ginding téh, ayeuna mah kucel jeung rudin. Haté mimiti sabil.
"Anu atos mah atos wé, Mih! teu kedah diémut-émut deui, teu kedah isin da Mamih téh sepuh abdi! Kaleresan abdi ogé nyalira di rorompok, teu aya réncang. Mangga, anggap wé di bumi Mamih nyalira!" cekéng. Rét, ka popotongan anu ti tadi tungkul. Kabeneran cengkat. Paamprok teuteup. Belenyéh, imut. Seeer. Geter anu baheula, ayeuna karasa deui.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar