Koréjat, hudang. Inget can sholat Isya. Kasaréan gara-gara wareg teuing ngadahar jomét. Sanajan bari lulungu, maksakeun ngagidig ka masjid. Kobong tiiseun, santri-santri geus talibra. Rada hemar-hemir. Tapi ti kajauhan, katempo Mang Héri keur wudu. Jadi reugreug, aya batur. "Badé netepan tahajud, Mang?" cekéng. Mang Héri teu ngajawab, kalah langsung asup ka masjid. "Iyéy, meni somseu!" ngagerentes.
Bérés sholat Isya, tuluy sholat sunat, dipungkas ku witir. Anteng wiridan, sagala dibaca. Rumasa aya batur. Teu poho maca hijib autad, dihususkeun ka Néng Okoy, béntang kobong awéwé. "Beunang siah ku aing!" ceuleukeuteuk, seuri sorangan. Mang Héri ngalieuk, kuring ngélémés, "Badé ka kobong heula, ngagugahkeun santri," tamba éra.
"Woy, hudang! hudang!" Kuring ngagedoran unggal panto kobong. "Jam sabaraha ieu téh, Mang?" Mang Héri ngelol tina lawang panto kobongna sabari gigisik. "Tabuh op...?" teu kebat, kaburu inget. Gebeg. Bulu punduk ngadak-ngadak pating sariak.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar