"Dak, hayu urang tahlilan ka lembur peuntas!" Kadéngé lurah kobong gogorowokan.
"Alhamdulillah, ti mana wé milik mah," gerentes haté.
"Hayu, urang milu!" Kuring tibuburanjat. Buru-buru lumpat ka jarambah, sieun tinggaleun. Keur mah lapar, katambah bekel geus ganggarateun, can aya kiriman ti kolot.
Di tempat anu tahlilan, geus teu puguh rarasaan. Beuteung mingkin peurih, babacaan teu konséntrasi. Ngadu'a karasana meni lila-lila teuing, matak cangkeul aamiin. Kéjo bodas, daging hayam, tumis buncis jeung bihun, kokolébatan dina kongkolak panon.
"Dég, jométna oper-oper, papaykeun!" Babaturan ngaharéwos. Kabeneran kuring diuk pangtengahna, deukeut Mama Ajengan. Jomét dioper-oper, dipapaykeun ka jama'ah anu di luar heula. Hantem dioper, jomét panungtungan béak di babaturan anu gigireun. Kuring ngahuleng. Rungah-ringeuh, teu kabagéan.
"Geus kabagéan can?" Mama Ajengan naros.
"Eu..., atos, Mama..." cekéng, tungkul. Éra rék nyebutkeun can kabagéan téh. Haté mah handeueul.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar