Fiksi "KULAWARGA OWAH"

"Pa, piraku Si Hendy teu naék? Asa teu kaharti, kulawarga kuring mah turunan jalma pinter kabéh!" NDod protés ka guruna Ndil.
"Punten, Pa! Ieu tos kénging nimbang-nimbang, ningal tina niléy-niléy ulanganana, Ndil mémang teu tiasa naék ka kelas genep," Guru Yosmar nerangkeun.
"Pokona teu hayang nyaho, Si Ndil kudu ditaékeun! Lamun henteu, ieu sakolaan ku kuring rék diacak-acak!" ngagebrag méja. Gejlig, indit bari nalapung carangka runtah.
Guru Yosmar laporan ka kepala sekolah. Kepala sekolah maréntah supaya disusul ka imahna, ma'lum geus pada apal kana adat Ndod, préman Pasir Ungked.

"Assalamu 'alaikum...! Punten, dupi Ndilna aya?" Guru Yosmar uluk salam. Rengkuh.
"Wa 'alaikum salam. Aya.... Ndil, ka dieu?" Ndod nyorowok.
Ndil norojol. Nyusut léhona.
"Bapa badé naros ka Ndil, saha nu néken naskah proklamasi?" Guru Yosmar nanya.
"Sanés abdi, Pa! Abdi mah teu rumaos...," Ndil gideug.
"Tong ngérakeun déwék, Ndil! Jadi lalaki mah kudu jéntel, mun enya manéh nu néken, sok geura ngaku!" Ndod nyentak.
"Aya naon ieu téh?" ngadéngé riweuh-riweuh, Abah Sholahuddin Al-Muroqy, akina Ndil, kaluar ti kamarna.
"Ieu, Pa, Si Ndil néken naskah proklamasi, tapi teu daék ngaku!" Ndod ngadegungkeun sirah Ndil.
"Matak mun kolot ngomong téh, déngékeun! Ceuk aing gé, mun rék tukan-téken téh, baca heula! Meureun moal jadi riweuh kieu, deuleu!" Abah Owah muncereng.
Guru Yosmar gégétrét.