Hawar-hawar, kapireng sora nu ngahudangkeun. Ngalanglaung. Kulisik. Hayang beunta, tapi kongkolak panon asa dielém. Cepel. Angin ngahiliwir. Tiris, nyelecep nepi kana sungsuam. Rék cengkat. Hésé. Awak karasa beurat. Beungkeutan tilu tali dina punduk, ngabakutet pageuh. Kulisik deui. "Teu kedah gugah, Cép! Sing jongjon wé...," aya nu ngaharéwos. Ngusapan. Nyimbutan. Haneut.
Nu ngahudangkeun, kadéngé deui. Haté sabil. Manteng, dzikir. "Alhamdullillahilladzi ahyaanaa ba'da maa amaatanaa wa ilaihi nusyur.” Reketek. Jeprut, tali pegat hiji. Jumarigjeug. Koloyong, ka kamar mandi. Wudlu. Jeprut, tali pegat hiji deui. Gidig, ka masjid. Cong, sholat Subuh. Jeprut, tali pegat kabéh. Awak karasa jadi hampang. Cénghar. Pikiran caang padang narawangan.
Nu tadi ngaharéwos, ngajongkéng. Teu lila. Jung, nangtung deui. "Awas, siah! Engké waktuna sholat Lohor, diriweuhkeun ku pagawéan jeung fésbukan!" curukna acung-acungan. Ngancam.
Nu tadi ngaharéwos, ngajongkéng. Teu lila. Jung, nangtung deui. "Awas, siah! Engké waktuna sholat Lohor, diriweuhkeun ku pagawéan jeung fésbukan!" curukna acung-acungan. Ngancam.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar