"NGAJI, YU!!

Ti Abdullah bin Mas’ud radhiyallahu ‘anhu, Rasulullah shallallahu ‘alaihi wa sallam ngadawuh,

ﺇﻥ ﺃﺑﻐﺾ ﺍﻟﻜﻼﻡ ﺇﻟﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﺃﻥ ﻳﻘﻮﻝ ﺍﻟﺮﺟﻞ ﻟﻠﺮﺟﻞ : ﺍﺗﻖ ﺍﻟﻠﻪ، ﻓﻴﻘﻮﻝ : ﻋﻠﻴﻚ ﺑﻨﻔﺴﻚ.

”Kalimah nu pangdipikabenduna ku Allah, hiji jalma mépélingan dulurna, ’Pék takwa ka Allah’, tapi manéhna ngajawab: ’Urus wé diri manéh sorangan.”

Sikep ieu dipikabendu kusabab némbongkeun kaadigungan, jeung tangtuna bakal nganyerikeun haté jalma nu ngajak migawé kahadéan. Teu saeutik jalma nu sok embung narima kana pépéling, komo lamun nu ngélinganana sahandapeun. Lamun diélingan, kalah sok malik-malikeun kanu ngélinganana, "Kos hirup manéhna sorangan geus bener!", "Jadi jalma mah ulah sok tiktikan!", "Teu kudu nguruskeun hirup batur, urus wé hirup manéh sorangan!", "Heueuh da aing mah jalma baragajul, teu cara manéh!".

Tah, sikep samodél kitu téh cingcirining geus teuas haté, embung narima kana bebeneran. Biasana hal éta ngancik ka jalma nu tara daék pisan ririungan di majlis ta'lim. Parantos wasiat Rasulullah SAW ka Sayyidina 'Ali karamallahu wajhah, umumna pikeun urang saréréa,

يا على إذا مضى على المؤمن أربعون صباحا ولم يجالس العلماء قسى قلبه وجسر على الكبائر لأن العلم حياة القلب. (المنح السنيه، ص ١١)

"Héy, 'Ali! Dimana-mana saurang mu'min ngaliwat ti opat puluh poé teu ririungan jeung ulama (pikeun tholab élmu), mangka teuas haténa jeung sok kumawani migawé dosa-dosa gedé, sab saenyana ari élmu, éta nu ngahirupkeun kana haté."

Yu, urang ramékeun majlis-majlis ta'lim, teu kudu éra pédah geus kolot, teu kudu géngsi pédah ririungan jeung jalma cacah kuricakan. Ulah pédah jaman modérn, nyiar élmu agama ngandelkeun tina buku atawa internét, komo bari euweuh dadasar mah, bisi kabawa ku sakaba-kaba, tungtungna jadi owah.