Acép geus saged rék indit ka masjid jamé. Maké kopéah bodas, koko bodas, samping BHS, sorban Khasmiri héjo. Tasbéh kaukah diasupkeun kana pésak koko belah kénca, susur di pésak katuhu. Nyokot bungkus roko. Diilikan. "Euh, béak...!" Hanjelu. Rada jauh ka masjid jamé téh. Mahi sabatangeun roko, sabot leumpang. Ngodok pésak calana. Nyokot lokét. Duit saratus rébu nu ngan kari salambar, diasupkeun kana pésak koko kénca. Engké balik ti masjid jamé, rék sakalian meuli roko jeung kopi. Ngarahrahan deui pésak calana. Goréhél, manggih duit dua rébu, keur infaq. Diasupkeun kana pésak katuhu. Kencling, indit.
Di masjid. Mendeko, wiridan. Tasbéh geus meunang sababaraha puteran. Gepluk, ragrag. Nundutan. "Cép...!" Nu diuk gigireun, noél. Koréjat. Culang-cileung. Nu noél, nunjuk kana koropak. Acép upuy-apay kana pésak koko. Duit dipintel-pintel. Teu ditempo heula. Blus, kana koropak. Leng. Gebeg. Leungeunna ngodok pésak deui. Bréh, duit dua rébu nu geus kucel. Ngahuhuleng. Melong koropak nu keur dipapaykeun.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar