Meni asa hararaseum sungut, ti isuk can udud. Duit teu boga, rék kasbon éra. Atuda karék gé saminggu gawé di pasar téh, ngabantuan mamang dagang sayuran.
"Héy, ngahuleng waé!" Bu Haji langganan ngagebah.
"Éh, badé balanja naon, Bu Haji? kuring nyéréngéh.
"Ieu bonna, biasa wé engké disampeur," Bu Haji ngasongkeun keretas sacewir. Kuring pakpikpek méréan nurutkeun pesenan tina bon. Sanggeus bérés, bonna dibikeun ka mamang.
"Tos bérés?" Bu Haji datang deui, angkaribung ku balanjaan.
"Atos, itu bonna di mamang," cekéng. Créng, dibayar.
"Teu aya nu kuli manggul, nya?" Bu Haji luak-lieuk.
"Wios ku abdi wé atuh!" Haripeut, hayang meunang kulian keur meuli udud.
"Daék, kitu?" Bu Haji melong, cangcaya. Kuring unggeuk. Regeyeng, karung balanjaan dipanggul. Jumarigjeug bubuhan teu biasa. Nepi ka hareupeun pasar, cangkéng karasa nyeri. Awak luut-léét késang. Balanjaan ditaék-taékeun kana angkot. Kuring ngajejeten, nungguan kulian.
"Nuhun, nya! Keur kasép téh bageur, ih!" Bu Haji imut. Geuleuyeung, angkot maju. Kuring ngahuleng.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar