"Bilaa walaamin tholiban dho'jazman, filfi'li hakadza bilam walamma...." kapireng sora santri keur nganadzhom Alfiyah di madrasah. Kuniang, hudang. Keur sarangeuk ngaji. Gara-garana mah, meunang sms ti pimitohaeun. Eusina matak bingung, bet ujug-ujug megatkeun hubungan kuring jeung Néng Fitri, anakna. Basa Minggu kamari ka imahna, asa euweuh riuk-riuk teu panuju. Hemeng.
Gesut, dangdan. Panasaran, rék ditéangkeun. Di hareupeun kobong, panggih jeung A Haji Irfan, putrana Mama Ajengan.
"Rék ka mana, Mang?" A Haji Irfan nanya.
"Badé wangsul heula, A Haji! Nuju teu raraos," cekéng, tungkul.
"Oh, ati-ati wé atuh, nya!" A Haji Irfan nyetater motorna. Jius, indit.
Dina angkot, pikiran mah malaweung. Beurat pisan kudu pipisahan jeung Néng Fitri téh. Bélaan puasa mutih hayang meunangkeunana ogé, atuda béntangna kobong awéwé, teu sirikna pada marebutkeun.
"Kiri...!" Kuring nyorowok. Anteng teuing ngalamun, ampir kaliwat gangna. Jrut, turun. Leumpang ngalénghoy. Srog, ka buruan imah Néng Fitri. Gebeg. Motor A Haji Irfan aya ngajogrog.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar