Ngahaja mun rék indit ka masjid téh, sok rada nguriling. Kahiji sunah, kaduana hayang liwat ka imah manéhna. Mang Karta, tatangga deukeut, ngan kahalangan sababaraha imah. Lain pédah hayang katangar, tapi itung-itung syi'ar. Sugan wé ari ku mindeng nempo nu liwat ka masjid mah, haté Mang Karta katoél jadi hayang nuturkeun.
"Punten, ngiring ngalangkung...." Kuring rengkuh. Mang Karta tibang ngarérét. Haré-haré.
"Hayu, ka masjid sareng, Mang!" Ngarandeg.
"Jung wé rék ka masjid mah, teu kudu ujuk-ajak! Sakalian béjakeun ka Si Ustad, mun keur awong-awongan di masjid, tong sok sindir-sampir! Rék solat, rék henteu, kumaha déwék wé!" Mang Karta muncereng. Kuring ngahuleng. Teu hayang némbalan deui, moal pibenereun.
Sababaraha kali ngajak Mang Karta ka masjid, luput, tara daékeun. Mindeng malik nyarékan, nepikeun ka kungsi malédog ku cungkir. Tapi poé ieu, Mang Karta aya ka masjid. Kuring ngan wasa ngeclakkeun cipanon, nempo Mang karta panghareupna. Ngajepat.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar