Uhé ngahuleng, mikiran kahirupan pikahareupeunna. Ti saprak dieureunkeun gawé, dunya karasana mongkléng. Harga-harga kabutuhan ararundak, sedengkeun kaaayaan manéhna keur ngaligeuh. Ngasong-ngasong surat lamaran ka ditu-ka dieu, tapi can aya nu ditarima. "Kang, tadi aya surat ti sakolaanana Si Udin, waragad ujian kedah énggal ditaur!" Unah, pamajikanna, ngasongkeun amplop surat. "Kumaha atuh, nya? Akang mah bingung, nyiar pagawéan ogé can hasil waé geuning...," Uhé ngarahuh. "Insya Allah engkin gé aya, asal urangna wé ulah petot-petot usaha sareng ngadu'a." Unah imut. "Akang ogé usaha mah usaha, ngadu'a teu sirikna nepi ka ngabudah, ibadah tara tinggaleun, tapi hirup téh bet susah waé kieu. Na ari jelema nu tara sholat-sholat acan, hirupna téh genah wé...usahana téh meni jiga babari!" Uhé mimiti aral. "His, teu kénging nyarios kitu, Kang! Urang téh nuju dicobi, Allah hoyong uninga kapanggeran urang. Upami jalmi nu tara ibadah tapi usahana dibabarikeun, éta mah panyungkun. Akang hoyong disungkun ku Allah?" Unah ngélingan. "Astaghfirullah...!" Uhé ngusap beungeut. "Rezeki mah moal pahili, Kang! Tuh, tingali di luhur! Cakcak nu kakarayapan, tapi angger wé bisa ngahakan reungit, padahal reungit mah pan bisa hiber. Urang gé kitu, kedah sabar dina usaha, Kang!" Unah nunjuk kana lalangit. Duaan anteng nempokeun cakcak, bari patangkeup-tangkeup. Bray, dunya caang.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar