Anyar pangantén, aréra kénéh ku mitoha téh. Tara pirajeuneun milu ruang-riung, numpi wé di kamar.
"A, Bapa hoyong dianteur ngalayad ka lembur peuntas," ceuk pamajikan. "Duh, Aa mah pan diajar kénéh nyandak motorna ogé. Kumaha, nya?" bingung. "Lalaunan wé atuh, A!" pamajikan imut.
Mawa motor sabari ngaboncéng mitoha, asa teu pararuguh. Nincak logak ogé dirarasakeun. "Rada énggalan, Jang! Bisi tinggaleun ngurebkeun!" mitoha nepak taktak. "Mu...muhun...!" bakating ku geumpeur, gas kapaut. Mitoha nepi ka ngalenggak, méh-méhan ngajengkang. Untung kaburu nangkeup. Kadéngé kutuk gendeng. Rey, beungeut bareureum. Najan bari galuang-galéong, tapi nepi ogé ka tujuan kalawan salamet.
Rérés ngalayad, kuring geus siap dina motor. "Kadé! Sing ati-ati mawa motorna, ah!" mitoha mapadonan. Nyingsatkeun sampingna. Kuring unggeuk. Geuleuyeung, motor maju. Leuwih lancar balikeun mah. Motor karasa hampang, suat-siet. Nepi ka buruan imah. Reg, eureun. Lila ngajejeten, ngadagoan mitoha turun. "Tos dugi, Pa!" panasaran, ngalieuk ka tukang. Mitoha euweuh.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar