Uhé ngulisik. Nyah, beunta. Gigisik. Rét, kana jam dingding. Jam sawelas liwat saparapat. Beuteungna karasa kukurubukan. Kuniang, hudang. Ngagidig ka dapur. Mukaan gogorobog. Lauk asin kari huluna, sambel kari coétna. Rét. Aya kérésék hideung di juru. Dibuka. Emih jeung endog. Uhé nyéréngéh. Cetrék, ngahurungkeun kompor gas. Ngolahkeun emih jeung endog, dicéngékan. Asak. Uhé ngésang, ngadahar emih dikéjoan. Eureuleu, teurab. Mukakeun kulkas. Bréh, aya sirop. Ditinyuh. Keur meujeuhna panas poé, nginum sirop. Suegeeer.
Ngong, adzan Lohor. "Hé, hayu ka masjid!" Ustadz Ohim nu kabeneran ngaliwat, nyorowok. "Aéh, Pa Ustadz...! Muhun, badé ka jamban heula," Uhé cengkat. "Énté mah jiga nu geus dahar, euy!" Ustadz Ohim molotot. "Muhun, raos pisan emih dicéngékan, ngaleueutna sirop. Pa Ustadz, hoyong? Engkin ku abdi dipangolahkeun," Uhé nyéréngéh. "Aing mah puasa! Ari énté teu puasa, kitu?" Ustadz Ohim gogodeg. "Astaghfirullah...! Hilap, Pa Ustadz! Duh, kumaha atuh?" Uhé ngahuleng. "Nya, geus wé...sujud syukur!" Ustadz Ohim ngusapan beuteungna.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar