Rérés sholawatan, ibu-ibu ngaregepkeun wejangan ti Bu Ustadzah. "Istri nu sabar kana sikep goréng salakina, mangka bakal kénging ganjaran sapertos ganjaran Asiyah, pamajikan Fir'aun...!" Bu Ustadzah ngamimitian tausyiahna. "Punten badé tumaros, Bu Ustadzah!" aya nu ngacungkeun leungeunna. "Mangga," Bu Ustadzah imut. "Upami carogé ngawayuh, kedah sabar ogé?" nu nanya nyéréngéh, luak-lieuk. Ibu-ibu récét, tingkucuwes. Ampir kabéh sapamadegan, alérgi kana kecap nyandung. "Tos...tos...regepkeun! Nyandung téh diwenangkeun, urang teu kénging mungpang kana hukum! Tapi aya syaratna, carogé kedah tiasa adil, boh dina nafkah lahir, kitu deui dina nafkah batin. Dina waktos kilirna ogé teu kénging diwilah-wilah, abong sono kénéh, hayoh ngahékok waé dinu anom!" Bu Ustadzah ngajéntrékeun. "Upami teu tiasa adil mah, teu kénging atuh, nya?" aya nu nanya deui. "Muhun. Pan tos dicarioskeun, pameget kénging ngawayuh asal...?" ngarandeg. "Adil...!" ibu-ibu réang ngajawab. "Asal...sanés carogé abdi...!" Bu Ustadzah nyikikik.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar