"Pa, gugah...!" pamajikan ngaguyah-guyah. Koréjat. Ambekan rénghap ranjug. Ngumpulkeun pangacian. Pamajikan nangkeup. Rieg. Lomari oyag-oyagan. Gubrag. Pré. Pigura foto ragrag. Belingna mancawura. Pes, lampu kamer pareum. Pamajikan mingkin nyusup. Bray, caang deui. Kalayang, sapatu ti juru kamer rék nyamber kana sirah. Rikat ngelok. Sapu injuk muter ka luhur. Beletuk, kana néon. Kamer poék deui. Upuy-apay kana panto. Satengah digusur, pamajikan dituyun ka tengah imah.
"Bapa...!" Si Bungsu ngagoak ti kamerna. Gebeg. Buru-buru lumpat. Disampeurkeun. Bréh, kamerna acak-acakan. Si Bungsu jejeritan di luhur risbangna nu kakalayangan. Kuring babacaan sabisa-bisa.
"Rék maca naon, sia? Teu sieun aing mah!" aya sora tanpa jirim.
"Naha anjeun bet ngaganggu...?" ngadarégdég.
"Tamaha sia, kumawani maéhan anak aing!"
Leng. Ras, poé kamari geus maéhan oray hideung di buruan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar