Rarabi geus sapuluh taun, euweuh pacogrégan. Ka pamajikan teu weléh geugeut. Kitu deui pamajikan, karasa baktina ka salaki. Jeung dulur akur. Mitoha ogé bageur pisan. Nyaah, moal waka dikubur satungtung can maot mah. Mangnyieunkeun imah. Méré fasilitas usaha. Ku kaparigelan kuring dina ngokolakeunana, usaha mingkin maju. Mitoha mingkin percaya ka kuring. Sagala rupa kumaha kuring, nyebutna ogé Si Aa, minantu nu pangdipikanyaahna. Matak sanajan nyasatna kuring sagala numpang, teu asa nyalindung ka gelung. Saréréa di kulawarga pamajikan, hurmat ka kuring.
"A, ka dieu!" mitoha ngageroan. "Aya pikeresaeun naon, Pa?" nyium leungeunna. "Ku sabab bapa mah geus kolot, panggilingan paré nu di lembur Cipangisangan, uruskeun ku Aa! Kira-kirana sanggup, teu?" mitoha neuteup."Oh, sumuhun, Pa! Sanggem...," kuring unggeuk. Bungah. Asa mobok manggih gorowong. Bisa sakalian ngalongokan pamajikan nu ngora, nu karék opat puluh poé ngajuru.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar