"Jadi..., rék wudu, sunat nyusur. Rék sholat, sunat nyusur. Rék ngaji, sunat nyusur. Hudang saré, sunat nyusur. Rék saréna ogé, sunat nyu...?" Kang Ustadz Ade pepeta. "Nyusuuur...!" Jama'ah ngajawab ragem. Abah Sholahuddin Al-Muroqy nu keur nundutan, ngoréjat. Surudut, nyusut dahdirna ku samping.
Balik ka imah, kasampak Ambu Ela Nurlaela geus ngaguher. Kérék. Ku Abah Owah diteuteup. "Deudeuh teuing, capéeun meureun tadi beurang geus mantuan ngagoréngan cimol. Hampura Abah, geulis! Abah ngan bisa ngahésékeun ka Ambu, ari ngarasikoan tibang tujuh rébu lima ratus...," gumerentes. Cipanonna ngembeng. Golédag, ngagolér gigireunana. Karék ogé rék reup, kaburu inget kana tausyiah Kang Ustadz Adé. Leungeun Abah Owah upuy-apay ka anu keur tibra. Ambu Éla ngulisik. Nyah, beunta. "Rék naon, Abah? Ambu mah keur beureum!" Ambu Éla ngeupiskeun leungeun Abah Owah. "Lain hayang ungked da, iyéy! Ceuk Kang Ustadz Adé, méméh saré téh sunat nyusu...!"
Tidak ada komentar:
Posting Komentar