Hujan raat. Pononpoé némbongan deui. Bréh, aya nu melengkung ti tungtung gunung. Beureum, konéng, héjo. Éndah. Anteng diteuteup. Bray.
"Cinta Aa ka Enéng, éstu tan aya wates wangenan. Namung Aa ngarumaoskeun, saha ari diri Aa...?" neuteup héhérang panonna. "Nu dipiharep ku Enéng, pameget sholéh anu tiasa janten imam, nuyun Enéng ka jalan anu dipikaridoNa. Enéng yakin, pameget éta téh Aa," imut kareueut. "Aa kantos gagal...," tungkul. "Gagal sanés mangrupikeun aéb. Nu aéb mah, upami kagagalan éta teu dijantenkeun pangajaran kanggo kahirupan pikahareupeun. Enéng nampi sakumaha ayana Aa," ngaranggeum leungeun. Angin ngahiliwirkeun hariring asih. Kembang-kembang harepan mangkak.
Poé siilihbaganti. Trésna karasa mingkin rosa. Jol. Rumanggieung. "Hapunten, Aa...! Enéng teu tiasa baha kana kahoyong sepuh...," ngusap nu ngalémbéréh kana bareubeu damisna. Katumbiri ngahiang éndahna, kasilih ku umyang layung soré harita. Leungeun ngeleper, teu wasa nampa surat ondangan ti manéhna.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar