"Malam Minggu malam yang panjang, malam yang asyik buat pacaran...," Uhé hahariringan. Dangdanan geus rapih. Sisir héjo nogél dina pésak calana tukang. Rék nganjang ka Unah, kabogohna. Ngaluarkeun motor nu teu weléh diudag-udag ku koléktor. Jius, indit. Di satengahing jalan, meuli heula martabak jeung udud keur pimitohaeun. Sésa duitna dibeulikeun kana peremén, keur engké mojok jeung Unah. "Aku réla...aku réla...!" melong lokétna nu geus euweuh eusian.
"Assalamu 'alaikum...!" Uhé uluk salam. "Wa 'alaikum salam...! Éh, Jang Uhé, mangga ka lebet!" Ma Édoh, indungna Unah, muka panto. Panonna ngarérét kana bungkusan anu dijingjing ku Uhé. Uhé surti. "Hatur lumajeng, ieu martabak kanggo Ema, sareng udud kanggo Abah!" ngasongkeun bungkusan jeung udud. "Nuhun pisan, Jang! Kabeneran ti tadi Abah manyun waé, teu boga ududeun!" Bah Jumanta, bapana Unah, nyampeurkeun.
Ma Édoh cacamuilan ngadahar martabak. Bah Jumanta ngelepus udud, bangun ni'mat naker. Uhé lengo deui-lengo deui. Alak-ilik. "Ema mah rék saré, ah, Jang! Ari geus wareg téh, sok tuluy tunduh!" Ma Édoh cengkat. "Abah ogé, karunya Ema bisi tiriseun!" Bah Jumanta mairan. "Mangga, Ema, Abah...tapi ari Unah ka mana, geuning teu acan kaluar waé?" Uhé panasaran. "Haar, pan geus tilu peuting ngéndong di Tétéhna anu anyar ngajuru, cenah rék maturan sabulan mah!" Ma Édoh teu riuk-riuk.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar