Mang Dudu ngabaheuhay di saung deukeut kebonna. Karék bérés pisan ngawadang. Sangu jeung lauk sepat pamahanan pamajikanna, nyésa kénéh dina rantang. Keur teu napsu barangdahar. Pikiranna kumalayang. Ras, ka Udin, anak nu ngan hiji-hijina. Dididik ti leuleutik, tapi teu daék waé ngawaro. Pagawéanana téh, ngan ulin jeung ulin. Nu dipikahariwang pisan, Udin teu daék sholat. "Lah, Bapa gé nu jujungkelan waé sholat, hirupna ripuh!" Kitu ngomongna lamun dititah téh. Mang Dudu ngaréngap jero. Geus saminggu Udin teu balik, teuing ka mana.
Rentang-rentang, katempo aya nu leumpang rarampéolan. Kedepruk, labuh. Disidik-sidik. "Astaghfirullah! Kunaon manéh téh, Din?" Mang Dudu ngagéndéng Udin ka saung. "Uing lapar, Pa! Ti kamari can dahar," Udin ngajawab, leuleus. "Matak gé, ari ulin téh, tong sok kamalinaan! Yeuh, dahar heula!" Mang Dudu mukaan rantang. Jol, anjing nu sok ngajaga kebonna. Ngagogog. Ulal-elél, bangun nu lapar. Mang Dudu ngahuleng. Sangu jeung lauk nu rék dibikeun ka Udin, dibahékeun ka hareupeun anjing.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar