Keur ngopi sabari maca koran di tepas. Tatangga hareupeun, kaluar. Ngadon senam di buruan imahna. Randa bohay. Kaktus wé sugan mah, lila teu kacaian ogé, angger montok. Maké calana pondok, ka luhurna kaos pungsat, némbongkeun bujalna nu rada dosol. Kuring nyokot roko hurung tina asbak. Koran dikohokan, dipaké noong. Manéhna dodongkoan. Katempo aya nu tinggulantung sagedé mélon. Awak ngadadak asa nyongkab. Digeberan maké dudukuy. Gondok laki turun naék kos éskalator. "Astaghfirullah...! Di jero ogé aya nu kitu mah!" Jung, nangtung. Calana karasa nyeregan, katulak ku tumbak.
"Mah, Mamaaah...!" ngageroan pamajikan. Sup, ka kamar. Nyingkabkeun kulambu. Suwung. "Mah, di mana?" nyorowok. "Ieu, di pawon...!" pamajikan némbalan. Beuheung soang mingkin celenggeu dina jero calana. Hayang geura dicepét ku gégép kulit, nepi ka muncratkeun lého pédo. Leumpang moyongkod. Muru dapur. Bréh, pamajikan keur gégéroh. Maké daster belél, buukna dibeungkeut ku karét geulang. Nu asalna celenggeu téh, ngulahék deui. Calana ngalogoran.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar