Uhé pakansi ka Bali. Panasaran, hayang apal pulo nu kawéntar kaéndahanana. Ulah ukur cenah, jeung nempo dina tipi wungkul. Satutas ngareureuhkeun kacapé, mandi, jeung sholat di kamar hotél, Uhé turun ka loby. Beuteungna kukurubukan, nagih eusi. Sup, ka réstoran. Mencrong daptar menu nu teu kaharti. "Pokonyah, sayah pesen makanan yang paling enak ajah. Nu penting mah, nasinyah yang banyak," pokna, ka palayan réstoran. Song, sangu haneut, jeung lalawuhna. "Inih daging apah, yah?" nunjuk kaolahan daging. Seungit. Pikauruyeun. "Oh, itu daging babi, Pak!" palayan manggut. "Hah...?" Uhé tibuburanjat. Berengbeng, lumpat ka toilét. Borolo, utah.
Poé isukna, ulin ka basisir. Panon Uhé lir penari Bali, molotot sabari gular-giler. Nempo bulé nu ampir buligir keur mararoyan. "Astaghfirullah...!" Uhé meureumkeun panonna. Ngusap beungeut. Nyah, beunta deui. Ngahuleng. Berengbeng, lumpat ka rungkun. Borolo, utah.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar