Fikmin "NGADU JAJATÉN"

Gesat-gesut dangdan. Memener kopéah. Dangdak-déngdék hareupeun eunteung. Jeprét, sélfie heula. Kulutrak, mukakeun panto kamer.
"Assalamu 'alaikum...!" sémah nu lalaki nyium leungeun kuring.
"Wa 'alaikum salam...!" Méré isarah, sémah nu awéwé ulah antel sasalamanana.
"Abdi ti lembur Cipangisangan. Dongkap ka dieu, seja nyuhunkeun tulung ka Pa Ustadz," sémah lalaki ngedalkeun maksudna.
"Si Enéng hésé jodona, nya?" nunjuk sémah awéwé. Lumayan geulis.
"Sumuhun. Geuning uninga?" sémah kumecrék. Kuring mésem. Ngusapan janggot.

Sila mendeko. Nyeungeut buhur. Rohangan ngebeb. Kuring mapatkeun hizib. Rieg.
"Heeem...!" Si Enéng ujug-ujug ngagerem. Panonna burahay.
"Nyingkah...!" kuring nyentak.
"Moal! Galungan heula jeung aing, siah!" Leungeun Si Enéng ranggah. Gep. Nyekék beuheung. Karasa eungap. Padugeng-dugeng. Kakaraeun, manggih musuh nu kasakténna kawas nu ngancik dina waruga Si Enéng. Kuring ngajengkang. Awak luut-léét késang.
"Lamun hayang aing nyingkah, sia kudu nurut!" Si Enéng molotot.
"Naon...?" kuring ngeleper.
"Nu boga ieu waruga, kudu dikawin ku sia!" ngagakgak.
Rét. Duh, bohay.